گلهای رنگارنگ ب۳۹۲

قسم به خدا به نور صفا به اشک گرم به آه سرد

به دل های سراپا درد به مجنون بیابان گرد

به ساغر می به نالۀ نی   

 به چشمان دل سیاهت به گردش جام نگهت   

به سودای آن سری كه ز شوق زند بوسه بر غبار رهت

به آغوش گرم و دلكش تو به رخسار همچو آتش تو

به مستان جام عشق خدا به پیمان عشق و عهد وفا به رندان خانقاه صفا

به دل های رسته از دو جهان به دامان پاك پیر مغان به غوغای بزم میكده ها

كه چون ساغر بجوشم كه چون نی در خروشم

 به موی سیاه تو سوگند به موج نگاه تو سوگند

به طوفان اشک دو چشمم که شوید گناه تو سوگند

به عشقت ای مانده اسیر در بند سحربه گریبان افق لبخند سحر

به شور و نواهای مستی به آشوب دریای هستی

قسم بر خداوند كعبه به حق جویی و حق پرستی

كه عشق و امیدم تو هستی به ساغر می به نالۀ نی

شاهدی  از  دكان  باده  فروش                   

حلقۀ    بندگی    پیر      مغان                

بسته   زنار    همچو  ترسایان                   

گفتم  ای   دستگیر   مخموران                       

جام    گیتی   نمای   با  من داد                 

گفتم   این  باده  از پیاله كیست                    

تا   كه   از    پیر   دیر پرسیدم                   

هیچكس زین حدیث لب نگشود                

كه سراسر جهان و هرچه در اوست 

به رهی می گذشت سرخوش دوش

كرده  چون  در  عاشقی    در گوش

جام  بر دست  و  طیلسان بر دوش

از  كجا  می رسی   چنین  مدهوش

گفت از این باده جرعه ای كن نوش

لب به دندان گرفت و گفت خموش

كه ز سودای كیست این همه جوش

ناگهان  چنگ   بر كشید     خروش

عكس یك پرتوی است از رخ دوست 

پای  سرو  بوستانی  در گل است               

هركه چشمش بر چنان رویی فتاد                   

 نسبت  عاشق  به  غفلت می كنند              

بذل  جاه و مال  و ترك نام و ننگ           

گر  بمیرد  طالبی  دربند    دوست                 

عاشقی می گفت و خوش خوش می گریست             

"سعدیا"  نزدیك  رای    عاشقان 

سرو ما  را پای معنی در دل است

طالعش میمون و فالش مقبل است

وان كه معشوقی ندارد غافل است 

در  طریق عشق  اول   منزل است

سهل  باشد  زندگانی  مشكل  است

جان  بیاساید  كه  جانان قاتل است

خلق مجنونند و مجنون عاقل است

قسم به خدا به نور صفا به اشک گرم به آه سرد

به دل های سراپا درد به مجنون بیابان گرد

به ساغر می به نالۀ نی   

 به چشمان دل سیاهت به گردش جام نگهت   

به سودای آن سری كه ز شوق زند بوسه بر غبار رهت

به آغوش گرم و دلكش تو به رخسار همچو آتش تو

به مستان جام عشق خدا به پیمان عشق و عهد وفا به رندان خانقاه صفا

به دل های رسته از دو جهان به دامان پاك پیر مغان به غوغای بزم میكده ها

كه چون ساغر بجوشم كه چون نی در خروشم

 به موی سیاه تو سوگند به موج نگاه تو سوگند

به طوفان اشک دو چشمم که شوید گناه تو سوگند

به عشقت ای مانده اسیر در بند سحربه گریبان افق لبخند سحر

به شور و نواهای مستی به آشوب دریای هستی

قسم بر خداوند كعبه به حق جویی و حق پرستی

كه عشق و امیدم تو هستی به ساغر می به نالۀ نی