گلهای رنگارنگ ب۴۹۱

فریب نكهت گل خوردم و ندانستم   

كجا شد آن همه مهری كه داشتی  

كه   هر  نفس  به  مشامی  كند  هم  آغوشی

كه اكنون به خاطرت نرسم گر شوم فراموشی

ای  نخل  آرزو  لب   لعلت   طبیب    كیست 

هر جا كه عاشقی است فلك در كمین اوست    

پرورده ای عجب رطبی تا نصیب كیست

آه این  حسود  سنگدل  آخر رقیب كیست

وه چه خوب  آمدی  صفا كردی   

بی وفایی مگر چه عیبی داشت     

چه عجب  شد  كه یاد ما كردی

كه  پشیمان  شدی  وفا  كردی

دل  به  یار  بی وفای   خویشتن   

زخم فرهاد و من از یك تیشه بود      

دادم  و  دیدم   سزای     خویشتن

او به سر زد، من به پای خویشتن

بالا    بلند   عشوه گر   نقش   باز   من   

دیدی  دلا  كه  آخر پیری  و  زهد و علم 

بر خود چو شمع خنده زنان گریه می كنم 

كوتاه     كرد     قصه   زهد  دراز  من 

با  من  چه  كرد  دیدۀ  معشوقه باز من

تا با تو سنگدل چه كند سوز و ساز من

ز جام عشق  او مستم  دگر پندم  مده ناصح  

مرا امید بهبودی نماندست ای خوشا روزی 

نصیحت گوش كردن را دلی هشیار می باید

كه می گفتم  علاج  این  دل  بیمار می باید

باده بده كه گویمت من كی ام و چكاره ام    

رندم  و  لا ابالی ام  باده كشی  شعار من

هست ز می سرشت من مستی سرنوشت من                 

دیر مغان  بهشت  من حور بهشت  یار من

نیست مرا ز بیش و كم غیر دلی رهین غم                     

وین دل خسته نیز هم نیست به اختیار من

شب همه شب به می كشی آخر شب به بیهوشی    

كار كسی به دل خوشی نیست چنین كه كار من

غم نخورم ز كار كس دل ندهم به یار كس            

من به جهان نه یار كس كس به جهان نه یار من