گلهای رنگارنگ ب۵۴۵

باد   بهار   آمد  و   آورد   بوی  تو

در آرزوی آن كه چو گل در برت كشم

شد  تازه  باز  در  دل  من  آرزوی تو

هر صبح چون نسیم دویدم به كوی تو

بعد از تو هم در بستر غم می توان خفت

 بعد از تو هم با دل سخن ها می توان گفت

بعد از تو هم این سوز هجران

هرگز نمی آید به پایان

بی تو هم این عشق بی فرجام من

شاید كه پا برجا بماند یا نماند

بی تو هم دریای بی آرام دل

 شاید به طوفانم كشاند یا براند

من كه رسوای دل استم كِی ز غم پروا كنم

می روم عشق و وفا را بعد از این رسوا كنم

دل به دریا می زنم 

تا كه دل دریا كنم

دل كی شود آزاد از این غم

فریاد از این دل داد از این غم

جز غم چه بود این عشق رسوا

شد هستی ام بر باد از این غم

بعد از تو هم در بستر غم می توان خفت

بعد از تو هم با دل سخن ها می توان گفت

بعد از تو هم این سوز هجران

هرگز نمی آید به پایان 

من كه رسوای دل استم كی ز غم پروا كنم

می روم عشق و وفا را بعد از این رسوا كنم

دل به دریا می زنم 

تا  كه  دلِ  دریا كنم 

چون غنچه ای كه باز شود در سپیده دم

تا  پاك تر  به  روی  تو  افتد  نگاه  من

پروانه  و  نسیم  و من  ای گلبن مراد

دانی چه شد نصیب من از نوبهار عشق

گردد  شكفته  این  دلِ پر خون به روی تو

خود را به اشک  شوید  و آید به سوی تو

هستیم  روز و شب  همه  در جستجوی تو

گل های  حسرتی   كه  فكندم  به  كوی تو

ز بس   لبریز  مهرش  شد   درونم

كه دل خود قطره اشكی سرنگون است

نسیم   آمد   به   طرف  باغ  سرمست

نسیمی   كز خرامش  غم  نخیزد

ز   بس  لبریز  مهرش  شد  درونم

نمی گنجد   به  خونم   رنگ    خونم 

چو عاشق می شود دریای خون است

سر   زنجیر   موج   آب   در  دست

بلرزد   گل  و ز آن   شبنم  نریزد

نمی گنجد به  خونم  رنگ   خونم 

مه روی تو شب موی تو گل بوی تو دارد

نرگس كه  نظر  باز  بود  در  صف  گل ها

گلزار جهان  خرمی از روی تو دارد

تا چشم تو را دید نظر سوی تو دارد

میان  سبز پوشان  چمن  من  آن  گل    زردم

اگر چون سرو برخیزی فتم چون سایه در پایت

كه می خندم  به صد شادی ولی  آلودۀ  دردم

وگر چون باد بگریزی به دنبال تو چون گَردَم

باد   بهار     آمد    و  آورد   بوی    تو

در آرزوی آن  كه چو  گل در برت  كشم

چون غنچه ای كه باز شود در سپیده دم

تا  پاك  تر  به   روی  تو  افتد  نگاه من

شد  تازه  باز  در  دل  من  آرزوی  تو

هر صبح  چون نسیم دویدم  به كوی تو

گردد شكفته این دل پر خون به روی تو

خود را به اشک شوید و آید به سوی تو

لاله  دیدم  روی  زیبای   توام  آمد  به  یاد

سوسن و گل  آسمانی  مجلسی    آراستند

بود  لرزان  شعلۀ  شمعی  در آغوش نسیم

در چمن پروانه ای آمد  ولی  ننشسته رفت

پای سروی جویباری زاری از حد برده بود

لاله  دیدم  روی   زیبای  توام  آمد  به  یاد

شعله دیدم  سركشی های توام آمد به یاد 

روی و موی مجلس آرای توام آمد به یاد 

لرزش  زلف  سمن سای  توام آمد به یاد

با حریفان  قهر  بی جای  توام آمد به یاد

های های  گریه  در  پای  توام آمد به یاد

شعله  دیدم  سركشی  های توام آمد به یاد

بعد از تو هم در بستر غم می توان خفت

بعد از تو هم با دل سخن ها می توان گفت

بعد از تو هم این سوز هجران

هرگز نمی آید به پایان

بی تو هم این عشق بی فرجام من

شاید كه پا بر جا بماند یا نماند

بی تو هم دریای بی آرام دل

  شاید به طوفانم كشاند یا براند

من كه رسوای دل استم كِی ز غم پروا كنم

می روم عشق و وفا را بعد از این رسوا كنم

دل به دریا می زنم 

تا كه دل دریا كنم

دل كی شود آزاد از این غم

فریاد از این دل داد از این غم

جز غم چه بود این عشق رسوا

شد هستی ام بر باد از این غم

بعد از تو هم در بستر غم می توان خفت

بعد از تو هم با دل سخن ها می توان گفت

بعد از تو هم این سوز هجران

هرگز نمی آید به پایان 

من كه رسوای دل استم كی ز غم پروا كنم

می روم عشق و وفا را بعد از این رسوا كنم

دل به دریا می زنم 

تا كه دل دریا كنم