گلهای رنگارنگ ب۵۶۹

      
دکلمه : روشنك        
 

كرد  فارغ  گل  رویت ز گلستان ما را         

تا خیال قد و بالای تو در دل  بگذشت              

تا به دامان وصالت نرسد  دست امید        

كفر  زلف  تو  بر آورد ز ایمان ما را

خاطر آزاد  شد از سرو خرامان ما را

دست  كوته  نكند عجز ز دامان ما را

 
      عبید زاکانی (غزل)
       
       
ترانه  : مرضیه     
 


شبی كه مهمان تو بودم به شكوه ای لب نگشودم

كه شمع آن انجمن نظر نبودش به من

همه نظرها به نگاهت به فتنۀ چشم سیاهت

همه سخنگوی تو دل همه سوی تو

تو غافل ز من وز غم دل من دل آسوده از درد و مشكل من

كه چه ها دیدم از دست تو ز بلای چشم مست تو

باید بروم شكوه از تو كنم با خدای جهان                 

رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان

چه شد دل بریدی مگر خود ندیدی ز من آن همه مهربانی ها

مكن ناتوانم كه من هم جوانم ولی دیدم از تو جوانی ها

تو غافل ز من وز غم دل من دل آسوده از درد و مشكل من

كه چه ها دیدم از دست تو ز بلای چشم مست تو

  باید بروم شكوه از تو كنم با خدای جهان               

رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان

چه شد دل بریدی مگر خود ندیدی ز من آن همه مهربانی ها

مكن ناتوانم كه من هم جوانم ولی دیدم از تو جوانی ها

 
      (شاه زیدی)
       
       
دکلمه : روشنك    
 

بهار  آمد  برخیز  رو  به  بستان   كن               

زمانه شد طرب انگیز و باغ عطرآگین     

به روی خویش دل دوستان گلستان كن

بیا بیا گل  من  رو به  سوی  یاران كن

 
      (شاعر ناشناس)
       
آواز اول : مرضیه    
 

چنان به موی تو آشفته ام به روی تو مست    

مجال   خواب   نمی باشدم    ز  دست  خیال          

در   قفس   طلبد   هر  كجا    گرفتاری است       

غلام  دولت  آنم   كه   پای بند   یكی  است         

نگاه  من  به  تو  و دیگران به خود مشغول       

حذر    كنید    ز   باران    دیدۀ  " سعدی"          

كه نیستم خبر از هرچه در دو عالم هست

در   سرای    نشاید   بر    آشنایان  بست

من از كمند تو  تا  زنده ام  نخواهم  جست

به  جانبی   متعلق   شد   از  هزار  برست

معاشران  ز  می  و عارفان ز ساقی مست

كه قطره سیل شود چون به یكدیگر پیوست

 
      سعدی (غزل)
       
       
دکلمه : روشنك    
 

خوش   آمدی   بنشین  و  مرو  چو  عمر دمی     

   
    كه  عمر  بی  تو  نیارزد  به  نیمۀ درمی  
       
 

وصال  روی  تو  بعد  از  فراق  دانی    چیست   

   
    صباح   معدلتی    در   پی    شب  ستمی  
       
  نه پا به سنگ كه گر سنگ اگر به سر فرود آید       
    به  پیشگاه   تو   واپس  نمی روم  قدمی  
      وحید دستگردی (غزل)
       
       
دکلمه : روشنك    
 

كنون  كه  از  كرم  فیض  بخش باد بهار        

به  شادی  رخ  گل  داد  دل  ز ما بستان     

جهان جوان شد و بر طرف جوی سبزه دمید

كه  تخت   دور   فلك   روی  مهر  و داد ندید

 
      (شاعر ناشناس)
       
       
       
 

 من آن نیم كه دل از مهر دوست بردارم      

نه  روی  رفتنم  از خاك  آستانۀ دوست        

كجا روم كه دلم پای بند مهر كسی است   

وگر به كینۀ دشمن به جان رسد كارم

نه  احتمال  نشستن   نه  پای رفتارم

حذر   كنید   رفیقان   كه من گرفتارم

 
      سعدی (غزل)
       
آواز دوم : ایرج    
 

ساقی  بیا  كه  یار  ز رخ  پرده  بر گرفت    

آن شمع سر گرفته دگر چهره بر فروخت       

*كار   چراغ    خلوتیان    باز   در   گرفت

وین  پیر  سالخورده  جوانی ز سر گرفت

 
      حافظ (غزل)
       
       
دکلمه : روشنك    
 

به  یاد  روی  تو  دارم  نظر به ماه امشب          

سزای   عشق   به    جز   سوختن    نبود             

سپیده می دمد و چشم من به روزن صبح       

بیا  ز   بیم   رقیبان   ز   روز    بگذاریم              

كه  راز  چشم  تو  دارد نگاه ماه  امشب

تو هم بسوز ای دل آلوده در گناه  امشب

سپیده  را  به   رخت  كرده اشتباه امشب

به  سایه  روشن  مهتاب وعده داد امشب

 
      (شاعر ناشناس)
       
       
ترانه : مرضیه     
 


شبی كه مهمان تو بودم به شكوه ای لب نگشودم

كه شمع آن انجمن نظر نبودش به من

همه نظرها به نگاهت به فتنۀ چشم سیاهت

همه سخنگوی تو دل همه سوی تو

تو غافل ز من وز غم دل من دل آسوده از درد و مشكل من

كه چه ها دیدم از دست تو ز بلای چشم مست تو

باید بروم شكوه از تو كنم با خدای جهان                 

رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان

چه شد دل بریدی مگر خود ندیدی ز من آن همه مهربانی ها

مكن ناتوانم كه من هم جوانم ولی دیدم از تو جوانی ها

تو غافل ز من وز غم دل من دل آسوده از درد و مشكل من

كه چه ها دیدم از دست تو ز بلای چشم مست تو

  باید بروم شكوه از تو كنم با خدای جهان               

رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان

چه شد دل بریدی مگر خود ندیدی ز من آن همه مهربانی ها

مكن ناتوانم كه من هم جوانم ولی دیدم از تو جوانی ها

 
      (شاه زیدی)
       
       
       
       
       
       


Back to programme page