برگ سبز ۱۲۷ دیگر

این تماشا چو بنگری گویی                           

لیس فی الدار غیره دیار

ندیده ام رخ خوب تو روزكی چندست               

به یك نظاره به روی تو دیده خشنودست

به یك نظاره به روی تو دیده خشنودست

یكی گره بگشای از دو زلف و رخ بنمای

كسی كه همچو عراقی اسیر عشق تو نیست

بیا كه دیده به دیدارت آرزو مندست

به یك كرشمه دل از غمزۀ تو خرسندست

به یك كرشمه دل از غمزۀ تو خرسندست

كه صد هزار چو من دلشده در آن بندست

"شب فراق چه داند كه تا سحر چندست؟"*

آستین بر روی و نقشی در میان افكنده ای

هر یكی نا دیده از رویت نشانی می دهد

این دریغم می كُشد كافكنده ای اوصاف خویش           

خویشتن پنهان و شوری در جهان افكنده ای

پرده بردار ای كه خلقی در گمان افكنده ای

در زبان عام و خاصان را زیان افكنده ای

كنون كه صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی

مقیم كوی تو تشویش صبح و شام ندارد

مقیم كوی تو تشویش صبح و شام ندارد

نگاه دار دلی را كه برده ای به نگاهی

كه در بهشت نه سالی معینست و نه ماهی

كه در بهشت نه سالی معینست و نه ماهی

هر شب كند از دست غم هنگامه ای بر پا دلم

كردند جاری سیل خون دل از درون چشم از برون

زان یار گیسو سلسله تنها  نه من دارم گله

دربند زلف دلبران بر گرد شمع گلرخان

از عالم زهد و ریا زاهد دمی  بیرون بیا

ترسم كه در عالم كند آخر مرا رسوا دلم

در سر مهیا شد جنون در سینه شد شیدا دلم

بسیار دل زین غافله همدرد باشد با دلم

در سوختن پروانه سان گردیده بی پروا دلم

که شوق كرده با خدا راهی دگر  پیدا دلم