برگ سبز ۵۶

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار 

این تماشا چو بنگری گویی  

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

دوستان وقت گل آن به كه به عشرت كوشیم

نیست در كس كرُم و وقت طرب می‌گذرد 

می‌كشم از قدح لاله شرابی موهوم   

سخن پیر مغان است و به جان بنیوشیم

چاره آن است كه سجاده به می بفروشیم

چشم بد دور كه بی‌مطرب و می مدهوشیم

عكس روی تو چو در آینهٔ جام افتاد

حسن روی تو به یك جلوه كه در آینه كرد

این همه عكسِ می و نقش مخالف كه نمود 

غیرت عشق زبانِ همه خاصان ببرید 

عارف از خندهٔ می در طمع خام افتاد        

این همه نقش در آیینهٔ اوهام افتاد

یك فروغ رُخ ساقی است كه در جام افتاد

كز كجا سِرّ غمش در دهن عام افتاد

من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم

این همه عكسِ می و نقش مخالف كه نمود          

اینم از روز ازل حاصل صد جام افتاد

یك فروغ رُخ ساقی است كه در جام افتاد

چه كند كز پی دوران نرود چون پرگار

آن شد ای خواجه كه در صومعه بازم بینی 

صوفیان جمله حریف‌اند و نظرباز ولی

هر كه در دایرهٔ گردش ایام افتا

كار ما با رُخ ساقی و لب جام افتاد

زین میان حافظ دلسوخته بدنام افتاد