برگ سبز ۵۷

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

كرده‌ام توبه به دست صنمی باده فروش

خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

كه دگر می نخورم بی رُخ بزم آرایی

فاش می‌گویم و از گفتهٔ خود دلشادم

نیست در لطف دلم جز الف قامت یار 

بندهٔ عشقم و از هر دو جهان آزادم

چه كنم حرف دگر یاد نداد استادم

الهی به آنان كه در تو گم‌اند  

كه خاكم گل از آب انگور كن  

به نور دل صبح خیزان عشق 

به میخانهٔ وحدتم راه ده  

مئی ده كه چون ریزیش در سبو  

از آن می كه گر عكسش افتد به باغ 

دماغم ز میخانه بویی شنید 

نهان از دل و دیدهٔ مردم‌اند

سراپای من آتش طور كن

به شادی به اندوه گریزان عشق

دل تیره را جان آباد ده

بر آرد سبو از دل آواز هو

كند غنچه را گوهر شب چراغ

حذر كن كه دیوانه هویی شنید

خواهم ای دل محو دیدارت كنم

والهٔ آن ماه رخسارت كنم 

جلوه‌گاه روی دلدارت كنم

بستهٔ آن زلف طرارت كنم

تا شوی آواره از شهر و دیار

بگسلی زنجیر عقل و اختیار 

تا شوی بیگانه از خویش و تبار

 سر به صحرا پس نهی دیوانه‌وار

دوش از من گشت خالی جای من

شد ز بعد لای من الای من  

آمد آن یكتا بت رعنای من

گفت كی در عاشقی رسوای من

گر تو خواهی كز طریقت دم زنی

نی كه عالم از طمع برهم زنی 

پای باید در سر عالم زنی

 چون دم از آمال دنیا كم زنی

ساعتی در خود نگر تا كیستی

در جهان بهر چه عمری زیستی

ز كجایی وز چه جایی چیستی

جمع هستی را بزن بر نیستی

آن‌كس كه به امیدی بر خاك درت افتد