برگ سبز ۶۹

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار 

این تماشا چو بنگری گویی 

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

می روم از کویت ای گل چون وفا نبود تورا

از کدورت دل نخواهد با تو گشتن رو برو

عاقبت ای دوست می دانم به قهرم می کشی

تاکه با من بر سر مهر آید آن مه یک نفس 

مُردم از این غم جز خار جفا نبود تورا

دانم ای آیینه رو با ما صفا نبود تو را

زانکه در دل بیمی از روز جزا نبود تورا

در دلش ای ناله تاثیری چرا نبود تورا

دوش رفتم به کوی باده فروش 

محفلی نغز دیدم و روشن 

پیر در صدر و می کشان گردش

به ادب پیش رفتم و گفتم   

عاشقم دَردمند و حاجت مند

پیر خندان به طنز با من گفت 

تو کجا ما کجا که از شرمت 

گفتمش سوخت جانم آبی ده 

گفت خندان که این پیاله بگیر 

جرعه ای در کشیدم و گشتم  

چون به هوش آمدم یکی دیدم 

ناگهان در صوامع ملکوت  

که یکی هست وهیچ نیست جزاو

ز آتش عشق دل به جوش و خروش

میر آن بزم پیر باده فروش

پاره ای مست و پاره ای مدهوش

ای تو را دل قرارگاه سروش

دَرد من بنگر و به درمان کوش

ای تو را پیر عقل حلقه به گوش

دختر رَز نشسته بُرقع پوش

آتش من فرو نشان از جوش

ستدم گفت هان زیاده منوش

فارغ از رنج عقل و زحمت هوش

مابقی را همه خطوط و نقوش

این حدیثم سروش گفت به گوش

وحده لا اله الا هو