برگ سبز ۲۰۹

      
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

 
      منسوب به عطار (قصیده)
       
دکلمه: روشنک      
 

بیا ساقیا، مگذران روز را 

به رویی كه سوزد ز تابش نقاب  

به صحرانوردان مُلكِ جنون 

به تركان غارتگرِ صبر و هوش  

به رنگین تذروان بستان زیب  

به پروین فشانان خوی كرده 

به فریاد خاموشی اهل درد

به آهی كه بر شعله دامن زند 

به دوشی كه بار ملامت كشید  

به آن دل كه برخیزد آهی از او  

به نازی كه صد كشته را خونبهاست

كه دیگر مكن با ظهوری جفا 

كسی چند باشد چنین تنگدل؟  

اسیر خمارم، شرابی كجاست؟ 

ز غم مرده‌ام، زنده‌ام كیستم؟

بیا از در چاره‌سازی درآی

بده آتش عافیت سوز را

به چشمی كه از چشم‌ها برده خواب

به كشتی‌نشینان دریای خون

به كشمیریان ملاحت فروش

به وحشی غزالان دشت فریب

روی به عنبرفروشان وا كرده موی

به گلگونة زینت روی زرد

به شوقی كه آتش به خرمن زند

به گوشی كه زهر نصیحت چشید

به چشمی كه آید نگاهی از او

به قهری كه با آشتی آشناست

به زنجیر قهرش مفرسای پا

سرت گردم، ای ساقی سنگدل

دلم بر دلم سوخت، آبی كجاست؟

ستم چند؟ بیچارة كیستم؟

زمانی به عاشق نوازی درآی

 
      ظهوری ترشیزی (مثنوی)
       
آواز: شهیدی      
 

دوستان شرح پریشانی من گوش كنید 

داستان غم پنهانی من گوش كنید

شرح این آتش جانسوز نگفتن تا كی 

روزگاری من و دل ساكن كویی بودیم 

عقل و دین باخته، دیوانة ‌رویی بودیم  

كس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود 

قصة بی‌سر و سامانی من گوش كنید

گفتگوی من و حیرانی من گوش كنید

سوختم سوختم این سوز نهفتن تا كی

ساكن كوی بت عربده‌جویی بودیم

بستة سلسلة سلسله مویی بودیم

یك گرفتار از این جمله كه هستند نبود

 
      وحشی بافقی (ترکیب‌بند)
       
ترانه: عبدالوهاب شهیدی      
 

نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت  

این همه مشتری و گرمی بازار نداشت 

اول آن‌كس كه خریدار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او 

بس كه دادم همه جا شرح دلارایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد  

سنبل پُر شكنش هیچ گرفتار نداشت

یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

باعث گرمی بازار شدش من بودم 

داد رسوایی من شهرت زیبایی او

شهر پُر گشت ز غوغای تماشایی او

كی سر برگ من بی‌سر و سامان دارد

 
      وحشی بافقی (ترکیب‌بند)
       
دکلمه: روشنک      
  زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز آن‌كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
گوینده: روشنک      
  این هم برگ سبزی بود تحفة درویش، علی نگه‌دار شما.  
       
       
       
       
       

Back to programme page