برگ سبز ۶۰

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

نه همین شكایت از دست جفای یار دارم 

تو همی به تار مویت گره بر سر گره زن  

مكشید بعد مرگ از دل من خدنگ او را 

به كجا گریزم از تو كه نشان داغ عشقت 

گله‌ها ز دست بی‌مهری روزگار دارم

چه غم آن كه من به دل عقدهٔ بی‌شمار دارم

كه همین ز دورهٔ عمر به یادگار دارم

به دل شكسته چون لالهٔ داغدار دارم

تا كی به تمنای وصال تو یگانه 

هر كس به زبانی سخن وصل تو گوید

گه معتكف دیرم و گه ساكن مسجد

اشكم بود از هر مژه چون سیل روانه

بلبل به غزل‌خوانی و قمری به ترانه

یعنی كه تو را می‌طلبم خانه به خانه

مقصود من از كعبه و بتخانه تویی تو 

حاجی به ره كعبه و من طالب دیدار

امید بهایی به وفور كرم توست 

مقصود تویی كعبه و بتخانه بهانه

او خانه همی جوید و من صاحب خانه

نه از عمل خویش و نه از اهل زمانه

عصمت بخاریی (غزل)

آن دل كه تواش دیده بدی خون شد و رفت

سالی به هوای عشق سیری می‌كرد 

وز دیدهٔ خون گرفته بیرون شد و رفت

لیلی صفتی بدید و مجنون شد و رفت