یک شاخه گل ۲۴۴

      
یک شاخه گل برنامهٔ شمارهٔ ۲۴۴        
         
گوینده: روشنک        
         
 

سوگند خورده ایم به موی تو بارها    

با جلوهٔ تو فارغم از سرو و گل که هست  

تا بگذریم در غمت از اختیار ها

شرمنده پیش روی لطیفت بهار ها

 
      صفی علیشاه (غزل)
       
 

دلبر امروز میان بست و به قامت بر خاست 

زآنکه از حُسن تو شد غافل و دل باخت به گل  

مست از خانه برون رفت و قیامت بر خاست

در چمن نالهٔ بلبل به ندامت بر خاست

 
      عاشق اصفهانی (دوبیتی)
آوازاکبر گلپایگانی      
 

در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم

از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او  

غرق تمنای توام موجی زدریای توام  

اول کنم اندیشه ای تا بر گزینم پیشه ای

دانم که آن سرو سَهی از دل ندارد آگهی    

از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او

گر شکوه ای دارم زدل با یار صاحبدل کنم

تا چون غبار کوی اودر کوی جان منزل کنم

من نخل سرکش نیستم تا خانه در ساحل کنم

آخر به یک پیمانه مِی اندیشه را باطل کنم

چند از غم دل چون رهی فریاد بی حاصل کنم

تا چون غبار کوی اودر کوی جان منزل کنم

 
      رهی معیری (غزل)
دکلمهروشنک      
 

عید است و هر سو جلوه گر شوخ دلارای دگر 

نَبوَد به صد دام هوس بر آن غزالم دسترس  

چون غنچه از چاک درون جِیب و کنارم پُر زخون  

دارد دل خونین من میل تماشای دگر

خوشدل زبویش هر نفس افتم به صحرای دگر

او در پرند نیل گون دامن کشان جای دگر

 
      بابا فغانی شیرازی (غزل)
       
 

زر چه باشد که نثار کف پای تو کنم  

سرو زر یا دل و جان هر چه به گنجینه مراست  

بس عزیز است و گرانمایه مرا عمر عزیز 

زر چه باشد که نثار کف پای تو کنم 

سرو زر یا دل و جان هر چه به گنجینه مراست

بس عزیز است و گرانمایه مرا عمر عزیز 

از دل و دیده در این خانه دو منزل داری 

خلوت خاص تو کردم دل و از من بپذیر 

که سر آن قدر ندارد که فدای تو کنم

به وفای تو نیارزد که بهای تو کنم

لیکن آن عمر که در کار وفای تو کنم

که سر آن قدر ندارد که فدای تو کنم

به وفای تو نیارزد که بهای تو کنم

لیکن آن عمر که در کار وفای تو کنم

تا کدامین بپسندی تو که جای تو کنم

دیده را نیز که دهلیز سرای تو کنم

 
      حبیب خراسانی (غزل) 
       
 

سرو بالایی به صحرا می رود 

تا کدامین با وزن و خرم تر است  

رفتنش بین تا چه زیبا می رود

آن بهار تازه آنجا می رود

 
      سعدی (غزل)
آوازعبدالوهاب شهیدی      
 

شاهدان گر دلبری زین سان کنند 

شاهدان گر دلبری زین سان کنند 

پیش چشمم کمتر است از قطره ای

یار ما چون گیرد آواز سماع 

یار ما چون گیرد آواز سماع 

زاهدان را زخنه در ایمان کنند

زاهدان را زخنه در ایمان کنند

آن حکایت ها که از طوفان کنند

قدسیان در عرش دست افشان کنند

قدسیان در عرش دست افشان کنند

 
      حافظ (غزل)
       
 

 پیشِ زاهد از رندی دم مزن که نتوان گفت  

زاهدِ پشیمان را ذوقِ باده خواهد کُشت

باغبان چو من زینجا بگذرم حرامت باد  

با طبیبِ نامحرم حال دردِ پنهانی

عاقلا مکن کاری کآورد پشیمانی

گر بجایِ من سروی غیر دوست بنشانی

 
      حافظ (غزل) 
  سر مکش حافظ زآهِ نیمشب  تا چو صحبت آینه رخشان کنند  
      حافظ (غزل)
       
دکلمهروشنک      
 

من که در صورت خوبان همه او می بینم 

میِ باقی است که بی جام و سبو می نوشم   

تو نکو بین که من آن روز نکو می بینم

عکس ساقی است که در جام و سبو می بینم 

 
      مغربی  (غزل) 
       
       
  پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد    
       

Back to programme page