برگ سبز ۶۲

 

      
          
       
گوینده: روشنک      
 

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار 

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

 
      منسوب به عطار (قصیده)
       
گوینده: روشنک      
 

مرحبا مرحبا محبت دوست

تا غمت ساکن دل من شد 

که از درون آمدی نه از ره پوست

از چراغ تو خانه روشن شد

 
       
 

ما گرفتار دام عشق توییم 

ای که حُسن رُخت دل افروز است

همه سرمست جام عشق توییم

شب ما با خیال تو روز است

 
       
 

هر که در صورت تو حیران نیست  

من چو در عارض تو حیرانم 

با خود از بی خودی تو را بینم

چون نظر بر رخ تو می فکنم   

صورتش هست لیکنش جان نیس

لوح محفوظ عشق می خوانم

گر تو با من نِه ای چرا بینم

می برد از دیار جان و تنم

 
      عراقی (مثنوی عشاق تامه)
       
آواز: فاخته ای       
 

گفتم که عهد بستم و ز عهد بد برستم  

چون دامنش نگیرم الا شکستی دستی

تا من بلند باشم پَستم کند به دَاور  

گفتا چگونه بندی چیزی که من شکستم

اکنون بلند گردم چون عشق کرد پَستم

چون نیست گردم و گرد باز آورد به هستم *

 
       
 

گفتم اگر بسوزی جان مرا سزایم

با وی چو شهد و شیرم هم دامنش بگیرم  

ای بُت مرا بسوزان زیرا که بُت پرستم

اما چگونه گیرم چون من شکسته دستم

 
      مولانا (غزل)
       
گوینده: سلطانی      
 

با خود از بی خودی تو را بینم 

ای که خوانی به عشق مغرورم  

به کسی گفتن این نمی یارم  

گر تو با من نِه ای چرا بینم

هیچ عیبم مکن که معذورم

که تو را سخت دوست می دارم**

 
      عراقی (مثنوی عشاق تامه)
       
       
گوینده: روشنک      
  این هم برگ سبزی بود تحفه درویش. علی نگهدار شما.  
       
       
       
 

*خود دامنش نگیرم الا شکستی دستی

تا من بلند باشم پَستم کند به دَاور

اکنون بلند گردم کز جور کرد پَستم

چون نیست کرد آنگه باز آورد به هستم

 
       
  **که تو را نیک دوست می دارم    
       
       
       
       
       

Back to programme page