یک شاخه گل ۲۶۰

بهار اومد و گل ها چیدنی شد

لبون دخترون هل هست و میخک

بلند بالا به بالات اومدم مو

شنیدم خال لبهات می فروشی

لبون دخترون بوسیدنی شد

به سوغات بزرگون بردنی شد

برای خال لبهات اومدم مو

خریدارم به سودات اومدم مو

آیینهٔ قدی چراغ بلور

سوزنی ترمه دوتا تُنگ آب

قطار قطار با دف و ساز میآرند واسه عروس جهاز

کف بزن و دف بزن که غم بشه دور

پای هم پیر بشن عروس و دوماد

عروس چه ناز میکنه

قطار قطار با دف و ساز میآرند واسه عروس جهاز

آیینهٔ قدی چراغ بلور

سوزنی ترمه دوتا تُنگ آب

قطار قطار با دف و ساز میآرند واسه عروس جهاز 

کف بزن و دف بزن که غم بشه دور

پای هم پیر بشن عروس و دوماد

عروس چه ناز میکنه

قطار قطار با دف و ساز میآرند واسه عروس جهاز

آیینهٔ قدی چراغ بلور 

سوزنی ترمه دوتا تُنگ آب

قطار قطار با دف و ساز میآرند واسه عروس جهاز

کف بزن و دف بزن که غم بشه دور

پای هم پیر بشن عروس و دوماد

عروس چه ناز میکنه

قطار قطار با دف و ساز میآرند واس

سماور و قلیون گلاب پاش چه جور

متکّای مخمل دو دست رختخواب

اسفندو دود بکن چشم حسود کور

دو تا برگ گُل و دو شاخِ شمشاد

ناز به جهاز میکنه

سماور و قلیون گلاب پاش چه جور

متکّای مخمل دو دست رختخواب

اسفندو دود بکن چشم حسود کور

دو تا برگ گُل و دو شاخِ شمشاد

ناز به جهاز میکنه

سماور و قلیون گلاب پاش چه جور

متکّای مخمل دو دست رختخواب

سفندو دود بکن چشم حسود کور

دو تا برگ گُل و دو شاخِ شمشاد

ناز به جهاز میکنه

لب آب روون و سایهٔ بید

دعا از من به دلبر می رسونی

چِشُم در چشم یار افتید و خندید 

دلی که از دلی رنجید رنجید

بسکه عشقت در دل من فکند آتش ای پری

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری

از تو باشد مستی من که مرا نوشین باده ای

تارِ مویت بسته مرا بگشا ز کَرَم پای من

چشم لطفی نه تو را نه مرا در دل طاقتی

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری

از تو باشد مستی من که مرا نوشین باده ای

تارِ مویت بسته مرا بگشا ز کَرَم پای من

بسکه عشقت در دل من فکند آتش ای پری

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری

لاله روید از گِلِ من چو به خاک من بگذری

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

وز تو باشد هستی من که به دل گرمی داده ای

خسته ام از خار جفا چو وفا نکنی وای من

بی وفایی صنما به وفا داران رحمتی

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

وز تو باشد هستی من که به دل گرمی داده ای

خسته ام از خار جفا چو وفا نکنی وای من

لاله روید از گِلِ من چو به خاک من بگذری

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

لب بون اومدی رخ تازه کردی

تو که پوشیده ای رخت عروسی

قدت رِ با قدم اندازه کردی

مکش سورمه که زخمم تازه کردی

این بالم بنده اُ بالم بنده

بلال بلالم بلال بلالم

منه چتر یارم اشرفی بنده

دختر خدا حافظ بکن حلالم

عزیزم کاسهٔ چشمم سرایت جون جونم

از آن ترسم که غافل کج نهی پا بلال بلالم

میون هر دو چشمم جای پایت طبیب دردم  

نشینه خار مژگونم به پایت

بارونم بارونم شو گرفته جونم شو گرفته

نومدی نومدی خو تو دیدم

قول ته قولِ حرف خُم راسته

بلال بلالم بلال بلالم

یار جونی مرا خو گرفته بلال خو گرفته

هر گلی بهتره سی تو چیدم بلال سی تو چیدم

خدا گواه دل مو خواسته

چشمای خمارت کرده مهارم

دو چشمون ولم امشو خرابه

بیارین نی شکر با مغز بادم 

گل نیلوفر و ختمی به آبه

خوراک دلبرم امشو گلابه

پرستو جان پرستو جان کجا رفتی بهاره بهاره بهاره

درخت یاس درخت یاس گل کرده دوباره بهاره بهاره  

نمی آیی نمی دونی که بی تو به چشمم زندگی رنگی نداره

پرستو جان کجا کاشانه کردی بنای عشق را ویرانه کردی بهاره بهاره بهاره بهاره

پرستو جان پر و پرواز تو کو

تنت سرد و لبت خاموش امشب

تنت سرد و لبت خاموش امشب

نمی دونی شب هجران درازه

نوای گرم و افسون ساز تو کو

پرستو گرمی آواز تو کو

پرستو گرمی آواز تو کو بهاره بهاره بهاره بهاره

در میخانهٔ اندوه بازه

نمی گویی که بعد از رفتن تو دل دیوانه ام با غم چه ساز

نمی گویی که بعد از رفتن تو دل دیوانه ام با غم چه سازه بهاره بهاره بهاره بهاره 

پرستو جان پرستو جان کجا رفتی بهاره بهاره بهاره

درخت یاس درخت یاس گل کرده دوباره بهاره بهاره بهاره بهاره

بیا بنشین جلالت کم نمیشه

نصیب ما و تو کار خدایه

گلی از دست مو بستون و بو کن

بهر جایی که رفتی من ندیدم

نصیب ما و تو با هم نمیشه

چه سازم که خدا راضی نمیشه

میون هر دو زلفونت فرو کن

هم آنجا با خود گل گفتگو کن

ای خدا این آسمون یکدم به کام ما نشد

یارب تو را تا به کی صدا کنم

یارب تو را تا به کی صدا کنم

ناله می کنم مگر که بشنوی صدای من

تو ای خدا درد منو دوا بکن

آوارهٔ صحرا شدم

بی قدر و قیمت ای خدا 

بی همدم و بی همزبون

بی همدم و بی همزبون

ناله می کنم مگر که بشنوی صدای من

تو ای خدا درد منو دوا بکن

شد به کام دیگرون به کام ما چرا نشد

خدا خدا خدا کنم

خدا خدا خدا کنم

در دلت اثر کند مگر که ناله های من

منو زغم رها بکن

خار بیابان ها شدم

مسکان و سر گران شدم

تنها شدم تنها شدم

تنها شدم تنها شدم

در دلت اثر کند مگر که ناله های من

منو زغم رها بکن

خودت گل قامتت گل کفش پات گل

اگه یک شو به باغت جا بگیرم

قدو بالات بنازم من نسا گل

بگردم شاخه شاخه مثل بلبل

در خونت بیایم در زنم من

همه میگن که دلبر خوابِ نازه

صدا بر نازنین دلبر زنم من

شوم بلبل به دورش پر زنم من

خودم سبزم که یارم سبزه پوشه

دو چشمش سنگ و ابرویش ترازو

خودم گل دستم و دل گُل فروشه

به نرخ زعفرون گل می فروشه

قد و بالات به سرو ناز مونه

لب و دندون شیرینی تو داری

دو چشمونت به چشم باز مونه

به شربت خونهٔ شیراز مونه

غروبِ توی کوهستون منم نادون که سرگردون هی می نالم 

ازین دنیا دلم تنگه دلِ یارِ مو از سنگه خدایا گله دارم      

زتنهایی دلم خونه غم و دردم فراوونه خدایا گله دارم       

 ازین دنیا دلم تنگه دلِ یارِ مو از سنگه خدایا گله دارم      

زتنهایی دلم خونه غم و دردم فراوونه خدایا گله دار

الا دختر تو بابایت گدایه

چکار داری که بابایم گدایه

دو چشم نرگست کار کجایه

دو چشم نرگسم داد خدایه

لاله کاران دگر لاله مکارید

اگر عهد گلان این بود که دیدم

دلم زار و دلم زارو دلم زار

طبیبم چون بوینه بر موی زار

دلا چونی دلا چونی دلا چون

زبهر لیلی سیمین عذاری

نمی دونم که مجنونم که کرده

بده خنجر که تا سینه کنم چاک

دلم زار و دلم زارو دلم زار

طبیبم چون بوینه بر موی زار

باغبانان دو دست از گل بدارید

بیخ گل بر کنید خاری بکارید

طبیبم آورید دردم کنه چار

کنه درمون دردم را بناچار

همه خونی همه خونی همه خون

چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون

نمی دونم که دلخونم که کرده

ببینم عشق بر جونم چه کرده

طبیبم آورید دردم کنه چار

کنه درمون دردم را بناچار

ستارهٔ آسمون میشمارم امشو

ببالینم میا که کشته میشی

بهار اومد و گل ها چیدنی شد

لبون دخترون هل هست و میخک

ببالینم میا بیمارم امشو

تمومِ دشمنون بیدارن امشو

لبون دخترون بوسیدنی شد

به سوغات بزرگون بردنی شد