یک شاخه گل ۲۶۱

صبح است ساقی از کَرَم بگشا در میخانه را

گر جلوهٔ جانانه را خواهی به جام می ببین

مخمور ماندم ساقیا لبریز کن پیمانه را

تا بنگری با چشم خود در جام می جانانه را

یار باز آمد و غم رفت و دل آرام گرفت

غم بیداد خزان دور شد از گلشن جان

غم بیداد خزان دور شد از گلشن جان

گفت دور از لب و کامم لب و کام تو چه کرد

گفت دور از لب و کامم لب و کام تو چه کرد

بخت خندید و لبم از لب او کام گرفت

دست چون دامن آن سرو گلندام گرفت

دست چون دامن آن سرو گلندام گرفت

گفتمش بوسهٔ تلخی زلب جام گرفت

گفتمش بوسهٔ تلخی زلب جام گرفت

یارب این عشق دل افروز زمن باز مگیر

گشته امروز دلم بست نشاط از سر شوق

دل افسردهٔ من زنده شد از نغمهٔ عشق

شب تار منِ دل خسته فروزان کردی

شب تار منِ دل خسته فروزان کردی

یارب این سینهٔ پر سوز زمن باز مگیر 

این نشاط و طرب امروز زمن باز مگیر

یارب این نغمهٔ جانسوز زمن باز مگیر

یارب این شمع شب افروز زمن باز مگیر

یارب این شمع شب افروز زمن باز مگیر

خوش آن که نگاهش به سراپای تو باشد

صاحب نظر آنست که در صورت و معنی

خاک قدمش تاج سر تاجوران است

من بر سر آنم که گرفتار نباشم

صد صوفی صافی به یکی جرعه کند مست

آئینه صفت محو تماشای تو باشد

چشم از همه بر بندد و بینای تو باشد

هر آنکه سرش خاک کف پای تو باشد

الا به بلائی که زبالای تو باشد

هر باده که در جام زمینای تو باشد

بر تن آلوده منگر روح پاکم را نظر کن

من به تو رو کرده ام بر آستانت سر نهادم

دوست دارم تا کنم در پیشگاهت بندگی ها

دوست دارم بندگی را با همه شرمندگی ها

اشک میغلتد به مژگانم به جُرم رو سیاهی

روز و شب از دیدگان اشک پشیمانی فشانم

ای پناه بی پناهان رو سپید رو سیاهم

تا بشویم شاید از اشک پشیمانی گناهم