یک شاخه گل ۲۷۰

بر آمد آفتاب عالم افروز  

مبارک بادت این سال و همه سال 

مرا با دوست ای دشمن وصال است 

بکام دوستان و بخت پیروز

همایون بادت این روز و همه روز

تو را گر دل نخواهد دیده بر دوز

به از تو مادر گیتی به عمر خود فرزند   

دو روزه باقی عمرم فدای جان تو باد  

نیاورد که همین است حد زیبایی

اگر بکاهی و بر عمر خود بیافزایی

بخت باز آید از آن در که یکی چون تو در آید

صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را 

گر مرا هیچ نباشد نه به دنیا نه به عقبی  

چشم عاشق نتوان دوخت که معشوق نبیند    

روی نیکوی تو دیدن در دولت بگشاید

تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید

چون تو دارم همه دارم دگرم هیچ نباید

پای بلبل نتوان بست که بر گل نسراید

من اگر نظر حرام است بسی گناه دارم  

تن من فدای جانت سر بنده آستانت    

چه کنم نمی توانم که نظر نگاه دارم

چه مرا به از گدایی چو تو پادشاه دارم

من اگر نظر حرام است بسی گناه دارم 

تن من فدای جانت سر بنده آستانت  

چه کنم نمی توانم که نظر نگاه دارم

چه مرا به از گدایی چو تو پادشاه دارم

بلبل زشاخ سرو به گلبانگ پهلوی 

یعنی بیا که آتش موسی نمود گل   

می خواند دوش درس مقامات معنوی

تا از درخت نکتهٔ توحید بشنوی