برگ سبز ۶۴

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی  

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

داده چشمان تو در كشتن من دست به هم  

یار پیمانه شكن توبه به ما تلقین كرد   

عزم از كار جهان رو به پریشانی داشت

دست بردم بكشم تیر غمش را از دل  

هر دو ضد را به فسون جمع توان كرد وصال 

هر دو ضد را به فسون جمع توان كرد وصال

فتنه برخاست چو بنشست دو بد مست به هم

آه از این توبه و پیمانه كه بشكست به هم

 زلف او باز شد و كار مرا بست به هم

تیر دیگر زد و بر دوخت دل و دست به هم

غیر آسودگی و عشق كه ننشست به هم

غیر آسودگی و عشق كه ننشست به هم

تا مهر تو دیدیم ز ذرات گذشتیم

تا ما سخن از كشف و كرامات چه گویید 

وز جمله صفات از پی آن ذات گذشتیم

چون ما ز سر كشف و كرامات گذشتیم

تا ما به سر كوی تو  آرام گرفتیم 

در آتش تیمار تو تا سوخته گشتیم   

از مدرسه و  صومعه كردیم كناره 

خال و كله تو صنما دانه و دام است 

امروز چه ار صحبت ما گشت بریده 

اندر صف دلسوختگان نام گرفتیم

در كنج خرابات می و جام گرفتیم

در میكده و مصطبه آرام گرفتیم

ما در طلب دانه ره دام گرفتیم

این نیز هم از صحبت ایام گرفتیم