یک شاخه گل ۲۷۶

بس کن هوسی که پیش بردی    

بنشین و ز دل رها کن این درد 

تو رود زنی و من زنم ران    

عشق ار تو ز آتشی بر افروخت

دل را به کسی که بایدت داد 

گر با تو حدیث او بگویند  

که آب من و سنگ خویش بردی

آن به که بکوبی آهن سرد

تو جامه دری و من درم جان

دل سوخت تو را مرا جگر سوخت

کو ناوردت به سالها یاد

رسوائی کار تو بجویند

گو یارب ازین گزاف کاری     

رحمت کن و در پناهم آور 

دریاب که مبتلای عشقم     

توفیق دهم به رستکاری

زین شیفتگی به راهم آور

وآزاد کن از بلای عشقم

یارب به خدایی خدائیت  

کز عشق به غایتی رسانم      

از چشمهٔ عشق ده مرا نور    

گویند که خو زعشق وا کن

گر چه زشراب عشق مستم 

یارب تو مرا به روی لیلی    

از عمر من آنچه هست بر جای      

وانگه به کمال کبریائیت

کو ماند اگر چه من نمانم

زین سرمه مکن زچشم من دور

لیلی طلبی زدل رها کن

عاشق تر از این کنم که هستم

هر لحظه بده زیاده میلی

بستان و به عمر لیلی افزای

کو آن دو بدو بهم نشستن 

دعوی کردن به دوستاری 

امروز به ترک عهد گفتن  

گیرم دلت از سر وفا شد   

من با تو بکار جان فروشی      

من مهر تو را بجان خریده 

با یار نو آنچنان شدی شاد   

برداشتی اولم به یاری   

آنروز که دل به تو سپردم  

کردی دل خود به دیگری گرم 

گیرم که مرا دو دیده بستند    

بیداد تو گر چه عمر کاه است   

چون عُهدهٔ عهد باز جویم    

من مهر ترا به جان خریده 

با یار نو آنچنان شدی شاد 

شد در سر داغ تو جوانیم 

عهدی به هزار عُهده بستن

دادن به وفا امیدواری

رخ بی گنهی زمن نهفتن

آن دعوی دوستی کجا شد

کار تو همه زبان فروشی

تو مهر کسی دگر گزیده

کز یار قدیم ناوری یاد

بگذاشتی آخرم به خاری

هرگز به تو این گمان نبردم

از دیدهٔ من نیامدت شرم

آخر دگران نظاره هستند

زیبایی چهره عذر خواه است

جز عهد شکن ترا چه گویم

تو مهر کس دگر گزیده

کز یار قدیم ناوری یاد

آوَخ همه رنج باغبانیم

کو آن دو بدو بهم نشستن

کو آن به وصال امید دادن

دعوی کردن به دوستاری

امروز به ترک عهد گفتن 

گیرم دلت از ره وفا شد 

من با تو بکار جان فروشی

من مهر تو را بجان خریده    

با یار نو آنچنان شدی شاد 

عهدی به هزار عُهده بستن

سر بر خط عاشقی نهادن

دادن به وفا امیدواری

رخ بی گنهی زمن نهفتن

آن دعوی دوستی کجا شد

کار تو همه زبان فروشی

تو مهر کس دگر گزیده

کز یار قدیم ناوری یاد

با یار نو آنچنان شدی شاد 

شد در سر داغ تو جوانیم  

برداشتی اولم به یاری   

آنروز که دل به تو سپردم   

کز یار قدیم ناوری یاد

آوَخ همه رنج باغبانیم

بگذاشتی آخرم به خاری

هرگز به تو این گمان نبردم

شد در سر داغ تو جوانیم  

آنروز که دل به تو سپردم 

آنروز که دل به تو سپردم  

آوَخ همه رنج باغبانیم

هرگز به تو این گمان نبردم

هرگز به تو این گمان نبردم

کردی دل خود به دیگری گرم  

چون عُهدهٔ عهد باز جویم 

گل تا نشکست عهد گلزار 

چون عُهدهٔ عهد باز جویم  

وز دیدهٔ من نیامدت شرم

جز عهد شکن ترا چه گویم

نشکست زمانه در دلش خار

جز عهد شکن ترا چه گویم

چون عُهدهٔ عهد باز جویم   

بیداد تو گر چه عمر کاه است    

چون عُهدهٔ عهد باز جویم    

جز عهد شکن ترا چه گویم

زیبایی چهره عذر خواه است

جز عهد شکن ترا چه گویم