برگ سبز ۶۶

چشم بگشا كه جلوه دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از در و دیوار

 لیس فی‌الدار غیره دیّار

ای عاشقان ای عاشقان آن کس که بیند روی او

آن عشق شد مهمان من زخمی بزد برجان من 

شوریده گردد عقل او آشفته گردد خوی او

صد رحمت و صدآفرین بردست و بربازوی او

شد زغمت خانه سودا دلم 

درطلب گوهرگویای عشق 

از دل تو در دل من نکته هاست

گر نکُنی بر دل من رحمتی

از دل تو در دل من نکته هاست 

درطلبت رفت به هرجا دلم

موج زند موج چو دریا دلم

آه چه ره است از دل تو تا دلم

وای دلم  وای دلم  وا دلم

آه چه رهست از دل تو تا دلم

آمد نَفَس صبح سلامت نرسانید

یا تو به دَم صبح سلامی نرساندی

من نامه نوشتم به کبوتر بسپردم 

برباد سپردم دل و جان تا به تو آرد

بوی تو نیاورد و پیامت نرسانید

یا صبح دم از رشک سلامت نرسانید

چه سود که بختم سوی بامت نرسانید

این هر دو ندانم که کدامت نرسانید

قصد جفاها نکنی وربکُنی با دل من 

قهرکنی با دل من شاد شود دشمن من 

بی سرو بی پا دل من  واله و شیدا دل من 

بی خود و مجنون دل من خانه پرخون دل من      

وا دل من وا دل من وا دل من وا دل من

وآنگه از این خسته شود یا دل تو یا دل من

وقت سحرها دل من رفته به هرجا دل من  

ساکن و گردان دل من فوق ثریا دل من