یک شاخه گل ۳۰۳

الهی به مستان میخانه ات

به نور دل صبح خیزان عشق 

به میخانهٔ وحدتم راه ده

میی ده که چون ریزیش در سبو 

ز آن می که چون عکسش افتد به باغ

از آن می که گر شب ببینی به خواب

میی معنی افروز و صورت گداز

مییِ سر به سر شور و مستی و حال

به عقل آفرینان دیوانه ات

به شادی به اندُه گریزان عشق

دل زنده و جان آگاه ده

بر آرد سبو از دل آواز هو 

کند غنچه را گوهر شب چراغ

چو روز از دلت سر زند آفتاب

میی گشته معجون راز و نیاز  

از او یک قدم تا درِ ذولجلال

دلا خیز و پایی به میخانه نه

مغنی نوای دگر ساز کن 

مغنی نوای دگر ساز کن

صلایی به مستان دیوانه ده

دلم تنگ شد مطرب آواز کن

دلم تنگ شد مطرب آواز کن

الهی به مستان میخانه ات

به میخانهٔ وحدتم راه ده

میی ده که چون ریزیش در سبو

از آن می که گر شب ببینی به خواب

میی سر به سر شور و مستی و حال

دلا خیز و پایی به میخانه نه

دماغم زمیخانه بویی شنید

تو در حلقهٔ می پرستان درآی

به میخانه آی و صفا را ببین

به عقل آفرینان دیوانه ات

دل زنده و جان آگاه ده

بر آرد سبو از دل آواز هو 

چو روز از دلت سر زند آفتاب

از او یک قدم تا درِ ذولجلال

صلایی به مستان دیوانه ده 

حذر کن که دیوانه هویی شنید

که چیزی نبینی به غیر از خدای 

مبین خویشتن را خدا را ببین