یک شاخه گل ۳۰۴

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو بستم

گفته بودم که بیایی غم دل با تو بگویم

شمع را باید از این خانه به در بردن و کشتن

عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

تا که همسایه نداند که تو در خانهٔ مایی

من بی مایه که باشم که خریدار تو باشم 

من خود ای ساقی از این شوق که دارم مستم

حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

تو به یک جرعهٔ دیگر ببری از دستم

چون است حال بستان ای باد نو بهاری

گل نسبتی ندارد با روی دلفریبت

کز بلبلان بر آمد فریاد بی قراری

تو در میان گلها چون گل میان خاری

من ندانستم از اول که تو بی مهرو وفایی

عهد نا بستن از آن به که ببندی و نپایی

مردمان منع کنندم که چرا دل به تو دادم *

جانم که چنین خوب چرایی

حلقه بر در نتوانم زدن از بیم رقیبان

جانم به محلت به گدایی

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم 

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

جانم تو در این بهر کجایی

جانم که تو بی مهرو وفایی 

جانم که ببندی و نپایی

باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی 

این توانم که بیایم به محلت به گدایی

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی   

ما کجاییم و در این بحر تفکر تو کجایی 

گل آمد و صفای بهار آورد

خوشتر زمی چه در روزگار آورد

دل برده ام زدست دلارامی

ساقی بیا که با آتشین جامی

ساقی بیا که مستی به کار آورد

مستی را ببین جوان جهان را 

دیوانه دل ندید از جهان کامی

روشن کنی دل عاشقان را