یک شاخه گل ۳۲۱

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام 

موی سپید را فلکم رایگان نداد

خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده ام

این رشته را به نقد جوانی خریده ام 

من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام  

تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده ا

ساقی بده پیمانه ای زان می که بی خویشم کند

زان می که در شب های غم بارد فروغِ صبحدم 

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا 

بر حُسنِ شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند 

غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند 

وز من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند

نه همزبانی نه همنوایی تا به او گویم زعشقت حکایتی     

نه مهربانی نه چاره سازی تا کنم از سوز پنهان شکایتی

نوای منی بی نوای توام       بلای منی مبتلای تو ام       

شور و مستی تویی تویی     نور هستی تویی تویی        

منم غباری بکوی تو          

سرود منی چنگ و عود منی             وجود منی تارو پود منی     

جام و ساقی تویی تویی                 عشق باقی تویی تویی       

من که در دام هلاک افتاده ام 

عاشقی دیوانه ای افسرده جانم

من که چون اشکی به خاک افتاده ام

بی دلی بی حاصلی بی آشیانم