یک شاخه گل ۳۳۳

خیالت به چشمم چوهمدم نشیند

دلم درسیه خانۀ چشم شوخت

چوعکس اندرآئینۀ یک دم نشیند

چومسکین که برخوان حاتم نشیند

اخلاص به چاک پیراهن نیست

اینجا دل پاره می پسندند 

مرا به دلق مرقع مَبین و خوارمدار

که باده نشئه دهد گرچه درسِفال بُود

عتابی

نام سراینده حسن و تخلصش عِتابی است. مولدش هرات بوده ولی در قزوین نشو نمو یافته و در اصفهان به شهرت رسیده است. از عتابی که به درک دوران شاه عباس بزرگ نائل آمده مثنویاتی به نام ایرج و گیتی، سام و پری و نیز مثنوی دیگری که دربحر حدیقۀ سنایی است باقی مانده که حدائق الازهار نامیده است. از حسن بیک عتابی شاعر قرن یازدهم نیز اشعاری به نام ساقی نامه باقی است که بیتی چند ازآن به سمع می رسد.

بیا ساقی آن دشمن رنج را بده

بده ساقی اول مِی روشنم

بده مِی که رخساره گلگون کنم

بده ساقی آئینۀ عقل وهوش

چو عکس رُخ ساقی افتد به مِی

مِی آتشین شمع بزم بقاست

مغنی بگو تا چه گفتی به نِی

تا درآرم به دل گنج را 

که ازفیض مِی بیخ غم برکَنم 

چونِی ناله ازسینه بیرون کنم

که چون عکس تا چند باشم خموش

توان دید نورالهی ز وی

سُرایی مِی آب آتش نماست 

که شد استخوانم فروزان چومِی

عتابی

پروین (ترانه)

دردل آتش غم رُخت تا که خانه کرد       دیده سیل خون به دامنم بس روانه کرد

آفتاب عمر     من فرو رفت وماهم از     افق چرا سَر برون نکرد

هیچ صبحِدم نشد فلک     چون شفق زخون     دل مرا لاله گون نکرد

ز روی خود ای گُل پرده برگشا      به ماه رویت سوگند

که دل به مِهرت پابند         به طُرّه ات جان پیوند

لب تو با یک لبخند     به جانم آتش افکند     چو هجررویت یک چند 

بیا نگارا جمال خود بنما        ز رنگ و بویت خجل نما گُل را

رو در طرف چمن     بین بنشسته چو من     دل خون بس زغمِ     یاری غنچه دهن 

گُل درخشنده لاله تابنده     غنچه درخنده    بلبل نعره زنان 

چون گُل یک چندی     بگشا لبخندی تا کِی بپسندی     برخود آه و فغان  

زجورمَهرویان شکوه گرسازی      زگردش گردون شکوه آغازی 

دورازآن گُل نغمه پردازی         همچون سالک نقد جان بازی

سالک

آذرپژوهش (دکلمه)

اخلاص به چاک پیراهن نیست

اینجا دل پاره می پسندند 

عتابی