یک شاخه گل ۳۴۸

ای بوده در قفای تو دائم دعای من            

تو از برای عشقی و عشق از برای تو           

بیگانگی مکن که شدی آشنای من

من از برای دردم و درد از برای من

ابیات شیوا و عاشقانه ای که شنیدید از امیر خسرو دهلوی شاعر نام آور قرن هفتم هجری بود امیر خسرو از عارفان مشهور و از سخنسرایان بزرگ فارسی گوی هندوستان است خاندان وی در زمان حملهٔ مغول از شهر بلخ به هند عزیمت کردند و خسرو به سال ۶۵۱ هجری در دهلی دیده به جهان گشود.

امیر خسرو در نظم و نثر استادی قوی مایه بود و آثار بسیاری از خود باقی گذاشته که از جمله دیوان غزلیات و قصائد اوست علاوه بر آن خمسهٔ نظامی گنجوی را جواب گفته و جمعأ در حدود صد هزار بیت از اشعار او در دست است.

خسرو پس از ۷۵ سال زندگی به سال ۷۲۵ هجری در شهر دهلی وفات یافت.

نبودی آنکه منت دلنواز می گفتم               

همه حکایت ناز تو گفتمی زین پیش                

هر آن سخن که از او یاد بود شب تا روز                

دلش گر از سخن من گرفت بر حق بود               

چرا زساده دلی با تو راز می گفتم

کنون بلای دل است آن که ناز می گفتم

تمام می شد و هر بار باز می گفتم

که در تای دل جانگداز می گفتم

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا                 

ابر باران و من و یار فتاده به وداع                  

چون کنم دل به چنین روز زدلدار جدا

من جدا گریه کنان ابر جدا یار جدا

چون مرغ سحر از غم گلزار بنالد                

هر کس که به گوشش برسد نالهٔ زارم               

خسرو اگر از درد بنالد چه توان گفت              

از غم دل دیوانهٔ من زار بنالد

بر درد منِ سوختهٔ زار بنالد

عیبی نتوان کرد چو بیمار بنالد