یک شاخه گل ۳۵۲

ای لبت باده فروش و دل من باده پرست                

هر که چون ماه نو انگشت نما شد در شهر            

تو مپندار که از خود خبرم هست که نیست               

آنچنان در دل تنگم زده ای خیمهٔ انس                      

همه را کار شراب است و مرا کار خراب                

شیوهٔ چشم تو تا باده فروشی باشد                           

جانم از جام می عشق تو دیوانه و مست

همچو ابروی تو در باده پرستان پیوست

یا دلم بستهٔ زلف سیهت نیست که هست

که کسی را نبود جز تو در او جای نشست

همه را باده به دست است و مرا باد به دست

نتوان گفت به خواجو که مشو باده پرست

آن را که غمی چون غم ما نیست چه داند                   

سوز دل یعقوب ستمدیده زمن پرس                           

کز شوق توام دیده چه شب می گذراند

احوال دل سوختگان سوخته داند

ای که از یار نشان می طلبی یار کجاست

رفت آن تازه گل و ماند به دل خار غمش   

صبر در خانهٔ ویرانهٔ دل هیچ نماند

در خرابات مغان هوش مجوئید ز ما                       

بهتر آنست هلالی که نهان ماند راز    

همه یارند ولی یار وفا دار کجاست

گل کجا جلوه گر و سرزنش خار کجاست

خواب در دیدهٔ غمدیدهٔ بیمار کجاست

همه مستیم در این میکده هشیار کجاست

سّر خود فاش مکن محرم اسرار کجاست

خوش باشد اگر باشم در طرف چمن با او              

بر هم زدن چشمش جان می برد از عاشق             

جانم برِ جانان است من خود تن بی جانم           

خوش باشد اگر باشم در طرف چمن با او             

من باشم و او باشد او باشد و من با او

کی زنده توان بودن یک چشم زدن با او

آری زکجا باشد جان در تن و تن با او

من باشم و او باشد او باشد و من با او