یک شاخه گل ۳۶۲

اولم رام نمودی به دلارامی ها             

چشم سر مست تو تا ساقی هشیارانست          

آخرم سوختی از حسرت نا کامی ها

کی توان دست کشید از قدح آشامی ها

رفتی بر غیر و ترک ما کردی              

جز با من دل شکسته در عالم               

در عهد تو هر چه من وفا کردم              

بیچاره منم وگرنه از                 

ای تُرکِ ختن بسی خطا کردی

هر عهد که بسته ای وفا کردی

پاداش وفای من جفا کردی

رحمت درد همه خستگان دوا کردی

اولم رام نمودی به دلارامی ها             

تو و نوشیدن پیمانه و خشنودی دل             

چشم سر مست تو تا ساقی هشیارانست            

می خورد مرغ دل از دوری خال و خط تو           

عاقبت چشم من افتاد بدان طلعت نیک                  

آخرم سوختی از حسرت نا کامی ها

من و خاکِ دَرِ میخانه و بد نامی ها

کی توان دست کشید از قدح آشامی ها

غم بیدانگی و حسرت بی دامی ها

چشم بد دور از این نیک سرانجامی ها

گر چه دل خون کنی از خاک درت نگریزم               

گذری کن که مگر با تو دمی بنشینم               

جز تو فریاد رسی کو که در او آویزم 

نظری کن که مگر از سر جان بر خیزم

رفتی بر غیر و ترک ما کردی                

پیمانه زدی زدست بیگانه                        

رفتی بر غیر و ترک ما کردی                 

جز با من دل شکسته در عالم               

رفتی بر غیر و ترک ما کردی             

بیچاره منم وگرنه از رحمت                

رفتی بر غیر و ترک ما کردی             

ای تُرکِ ختن بسی خطا کردی

اندیشهٔ خونِ آشنا کردی

ای تُرکِ ختن بسی خطا کردی

هر عهد که بسته ای وفا کردی

ای تُرکِ ختن بسی خطا کردی

درد همه خستگان دوا کردی

ای تُرکِ ختن بسی خطا کردی