یک شاخه گل ۳۶۴

برق با شوقم شراری بیش نیست             

چون سحر نقدی که در دامان توست           

شعله طفل نی سواری بیش نیست

گر بیفشانی غباری بیش نیست

گاهی غم آب و دانه می باید گفت             

تا مرگ همی به گفتگو باید ساخت             

گاه از طرب و ترانه می باید گفت

تا خواب بَرَد فسانه می باید گفت

مطلبی گر بود از هستی همین آزار بود            

راحتی جستیم و واماندیم از جولان شوق            

ورنه در کنج عدم آسودگی بسیار بود

تا نشد منزل نمایان راه ما هموار بود

من نمی گویم زیان کن یا به فکر سود باش                

نقد حیرتخانهٔ هستی صدایی بیش نیست                      

ای زفرصت بی خبر در هر چه هستی زود باش

ای عدم نامی به دست آورده ای موجود باش

با این دل ویرانم ای که آشنایی             

می سوزم می سازم که پروانهٔ توام           

می خندی بی پروا به این سوز و ساز من        

نازنین من بودی ای غزال رعنا          

جانم را با غم ها رها کرده ای رها           

میمیرم کز کویت جدا مانده ام جدا          

شهره ام به رسوائی ای رمیده از من            

در آتش هجرانم از چه رو نیایی

کی با خود پردازم که دیوانهٔ توام

کی سوزد جانت را غم جان گداز من

جان من به تن بودی زتو مانده ام جدا

تنهایی با جانم ندانی کند چه ها

دردم را زین دوری خدا داند و خدا

در غمت شکیبائی کس ندیده از من

ای بهار جاویدم لب به خنده بگشا              

جانم را با غم ها رها کرده ای رها            

میمیرم کز کویت جدا مانده ام جدا           

بی تو صد خزان دیدم کجا رفته ای کجا

تنهایی با جانم ندانی کند چه ها

دردم را زین دوری خدا داند و خدا