یک شاخه گل ۳۷۰

ستائیم تاج شهنشاه را

جهاندار با فرّ و نیکی شناس

چو دیهیم شاهی به سر بر نهاد

به داد و به دین و به مردانگی

هر آنجا که ویران بُد آباد کرد 

جهاندار با بخشش و فَرّ و داد 

جهان را فزوده بدو آبرو

بماناد تا جاودان نام او

سرش سبز باد و دلش پُر زداد 

که تختش درخشان کند ماه را

که از تاج دارد زیزدان سپاس

جهان را سراسر همه مژده داد 

به نیکی و پاکی و فرزانگی

دل غمگنان از غم آزاد کرد

زمانه به فرمان او گشته شاد

فروزان شده تخت شاهی به او 

جهان داوری باد فرجام او

جهان نیز بی افسر او مباد

جهاندار با فرّ و نیکی شناس 

چو دیهیم شاهی به سر بر نهاد

که از تاج دارد زیزدان سپاس

جهان را سراسر همه مژده داد  

به داد و به دین و به مردانگی

هر آنجا که ویران بُد آباد کرد 

به نیکی و پاکی و فرزانگی

دل غمگنان از غم آزاد کرد

جهاندار با بخشش و فَرّ و داد

جهان را فزوده بدو آبرو 

زمانه به فرمان او گشته شاد

فروزان شده تخت شاهی به او

جهاندار با فرّ و نیکی شناس

بماناد تا جاودان نام او 

سرش سبز باد و دلش پُر زداد

که از تاج دارد زیزدان سپاس 

جهان داری باد فرجام او

جهان نیز بی افسر او مباد

فراخی باد از اقبالش جهان را

کله بر چرخ دارد فرق بر ماه

زچترش سر بلندی آسمان را

کله داری چنین باید زهی شاه 

مبادا دولت از درگاه شه دور

حراخی باد از اقبالش جهان را

کله بر چرخ دارد فرق بر ماه

مبادا تاج را بی فرق او نور

زچترش سر بلندی آسمان را

کله داری چنین باید زهی شاه