برگ سبز ۷۴

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار

تو كه دردِ دلِ دیوانهٔ من می‌دانی  

عاشقِ عشقم و دیوانهٔ دیوانگیم 

دل به دریا زدن و دم نزدن می‌خواهد

آخر ای خسرو خوبان دلِ من خانهٔ توست  

گر تو از بی‌سر و سامانی من دلشادی

جانِ من باد فدای تو كه حافظ هم گفت

چند دور از تو خورم خونِ جگر پنهانی

منما راه كه دارم سرِ سرگردانی

هر خسی را نرسد زندگی طوفانی

خانهٔ شاه كه دیده است بدین ویرانی

سرفرازم من از این بی‌سری و بی ‌سامانی

جان فدای تو كه هم جانی و هم جانانی

دو زلفونت بود تارِ ربابم  

تو كه با ما سر یاری نداری  

چه می‌خواهی از این حالِ خرابم

چرا هر نیمه شو آیی بخوابم

دلی دارم چو مرغ پر شكسته 

همه گویند طاهر تار بنواز  

چو كشتی بر لبِ دریا نشسته

صدا چون می‌دهد تار شكسته

تو كه دردِ دلِ دیوانهٔ من می‌دانی  

عاشقِ عشقم و دیوانهٔ دیوانگیم  

فكر من باش شبی ور نه بیاید روزی  

چند دور از تو خورم خونِ جگر پنهانی

 منما راه كه دارم سرِ سرگردانی

كه تو هم نیز به درمانِ دلم درمانی

مو آن مستم كه پا از سر ندونم 

دلارامی كزو گیرد دل آرام  

سراپایی به جز دلبر نذونم

به غیر از ساقی كوثر نذونم