یک شاخه گل ۳۷۴

دردم از یار است و درمان نیز هم

این که می گویند آن خوشتر زحُسن

یاد باد آن کاو به قصد خون ما

دوستان در پرده می گویم سخن

چون سر آمد دولتِ شبهای وصل

هر دو عالم یک فروغ روی اوست

اعتمادی نیست بر کار جهان 

دل فدای او شد و جان نیز هم

یار ما این دارد و آن نیز هم

عهد را بشکست و پیمان نیز هم

گفته خواهد شد به دستان نیز هم

بگذرد ایام هجران نیز هم

گفتمت پیدا و پنهان نیز هم 

بلکه بر گردون گردان نیز هم

به یار بی وفا عمری وفا کردم ندانستم

بلای جان من آن شوخ و من افتاده در کویش

به هر بیگانه باشد خوی او از آشنا بهتر

گرفتم آن سر زلف و کشیدم صد گرفتاری

به یار بی وفا عمری وفا کردم ندانستم 

به امید وفا بر خود جفا کردم ندانستم 

دریغا خانه در کوی بلا کردم ندانستم 

به آن بیگانه خود را آشنا کردم ندانستم

به دست خویش خود را مبتلا کردم ندانستم

به امید وفا بر خود جفا کردم ندانستم

دگر باره بشوریدم بدان سانم به جان تو

نخواهم عمر فانی را تویی عمر عزیز من

نه ماهم من نه چرخم من نه رعدم من نه ابرم من

غلط گفتم درین حالت عجب نَبوَد

که راه خانهٔ خود را نمی دانم به جان تو

نخواهم جان پر غم را تویی جانم به جان تو

همه عشقم همه عقلم همه جانم به جان تو

که این دم جام را از می نمی دانم جه جان تو