یک شاخه گل ۳۷۶

در بارگاه خاطرِ سعدی خرام اگر

خواهی زپادشاه سخن دادِ شاعری

سعدی (قصیده)

سعدی خداوند غزل و آموزگار عشق و الفت است، حالات گوناگون هر عاشقی را به نیكوترین بیانی ادا می كند و از زبان هر دلداده ای با گرمترین نوایی به معشوق سخن می گوید ، در وادی محبت با همه كس همراه است و در خلوت عشق با هر دلسوخته ای دمسازی می كند. از ایام قدیم همه شاعران و نوا پردازان در بیان عواطف و احساسات آدمی سخن ها گفته و نغمه ها سروده اند ولی هیچكدام مانند شیخ بزرگوار از عهده ی ادای آن بر نیامده اند، یكی از مطالب متداوله در بین شعرا دوری معشوق و جدایی اوست ، سعدی در این زمینه آثار درخشانی دارد كه از شاهكارهای ادبی بشمار می رود و ترجمان احساس هر عاشق هجران كشیده ای است.

گفتمش سیر ببینم مگر از دل برود

دلی از سنگ بباید به سر راه وداع

آن چنان جای گرفته است كه مشكل برود

تا تحمل كند آن روز كه محمل برود

ای ساربان آهسته ران كارام جانم می رود

محمل بدار ای ساربان ، تندی مكن با كاروان

وان دل كه با خود داشتم با دلستانم می رود

كزعشق آن سرو روان گویی روانم می رود

شهیدی (تصنیف)

ای ساربان آهسته ران كارام جانم می رود

من مانده ام محجور از او ، دیوانه و رنجور از او

محمل بدار ای ساربان ، تندی مكن با كاروان

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن

وان دل كه با خود داشتم با دلستانم می رود

گویی كه نیشی دور از او بر استخوانم می رود

كزعشق آن سرو روان (گویی روانم می رود

من خود به چشم خویشتن دیدم كه جانم می رود

دكلمه

بار فراق دوستان بس كه نشسته بر دلم

بار كشیده جفا ، پرده دریده هوا

می روم و نمی رود ناقه بزیر محملم

راه زپیش و دل زپس واقعه ایست مشكلم

شهیدی (آواز)

بار فراق دوستان بس كه نشسته بر دلم

بار بیفكند شتر چون برسد به منزلی

ای كه مهار میكشی صبر كن و سبك مرو

آخر قصد من تویی غایت جهد و آرزو

می روم و نمی رود ناقه بزیر محملم

بار دلست همچنان ور به هزار منزلم

كز طرفی تو میكشی ، وز طرفی سلاسلم

تا نرسم ، زدامنت دست امید نگسلم

ای ساربان آهسته ران كارام جانم می رود

محمل بدار ای ساربان ، تندی مكن با كاروان

وان دل كه با خود داشتم با دلستانم می رود

كزعشق آن سرو روان گویی روانم می رود