یک شاخه گل ۳۷۸

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی 

رنج ما را که توان برد به یک گوشهٔ چشم 

سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی

شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی

دیدهٔ ما چو به امید تو دریاست چرا

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی

حافظا سجده به ابروی چو محرابش بر

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی

به تفرج گذری بر لب دریا نکنی

سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی

که دعایی زسرِ صدق جز آنجا نکنی

سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی

به جان پیر خرابات و حق صحبت او

بهشت اگر چه نه جای گناهکاران است

چراغ صاعقهٔ آن سحاب روشن باد

بر آستانهٔ میخانه گر سری بینی

که نیست در سر من جز هوای خدمت او

بیار باده که مستظهرم به رحمت او

که زد به خرمن ما آتش محبت او

مزن به پای که معلوم نیست نیّت او

به جان پیر خرابات و حق صحبت او

بهشت اگر چه نه جای گناهکاران است

چراغ صاعقهٔ آن سحاب روشن باد 

مکن به چشم حقارت نگاه در منِ مست 

نمی کند دلِ من میل زهد و توبه ولی

مدام خرقهٔ حافظ به باده در گرو است

که نیست در سر من جز هوای خدمت او

بیار باده که مستظهرم به همت او

که زد به خرمن ما آتش محبت او

که نیست معصیت و زهد بی مَشیّت او

به نام خواجه بکوشیم و فَرّ دولتِ او

مگر زخاکِ خرابات بود فطرتِ او

بیا که دوش به مستی سروش عالم غیب

مدام خرقهٔ حافظ به باده در گرو است

نوید داد که عام است فیض رحمت او

مگر زخاک خرابات بود فطرت او