یک شاخه گل ۳۸۸

دوش می آمد و رخساره بر افروخته بود

رسم عاشق کشی و شیوهٔ شهر آشوبی

تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود 

جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

یک نفس ای پیک سحری

ای که به عشقت زنده منم

بر سر کویش کن گذری

گفتی از عشقت دم نزنم 

گو بفغانم بفغانم بفغانم

من نتوانم نتوانم نتوانم

من غرق گناهم تو عذر گناهی

چون باده بنوشم در جوش و خروشم

روز و شبم را تو چو مهری تو چو ماهی

من سر زلفت به دو عالم نفروشم

همه شب بر ماه و پروین نگرم

چه بگویم چه بگویم چه بگویم زین راز

مگر آید سودایت در نظرم 

غمم این بس که مرا کس نبود دمساز

یک نفس ای پیک سحری

ای که به عشقت زنده منم

بر سر کویش کن گذری

گفتی از عشقت دم نزنم

گو بفغانم بفغانم بفغانم

من نتوانم نتوانم نتوانم

ای که با سلسلهٔ زلف دراز آمده ای

آب و آتش به هم آمیخته ای از لب لعل

فرصتت باد که دیوانه نواز آمده ای

چشم بد دور که بس شعبده باز آمده ای

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی

به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت

ترا که دیده زخواب و خمار باز نباشد

بر آتش تو نشستیم و دود شوق بر آمد

من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم

جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی

که هر که را تو بگیری زخویشتن برهانی

ریاضت من شب تا سحر نخفته چه دانی

تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی

تو می روی به سلامت سلام ما برسانی         

حسنی که به او عشق سر و کار ندارد

شوریدگی از خاطر ما دور نگردد

مانند طبیبی است که بیمار ندارد

دیوانه ز ویرانهٔ خود عار ندارد 

یک نفس ای پیک سحری

ی که به عشقت زنده منم

بر سر کویش کن گذری

گفتی از عشقت دم نزنم

گو بفغانم بفغانم بفغانم

من نتوانم نتوانم نتوانم

من غرق گناهم تو عذر گناهی

چون باده بنوشم در جوش و خروشم

روز و شبم را تو چو مهری تو چو ماهی

من سر زلفت به دو عالم نفروشم

همه شب بر ماه و پروین نگرم

چه بگویم چه بگویم چه بگویم زین راز

مگر آید سودایت در نظرم

غمم این بس که مرا کس نبود دمساز

یک نفس ای پیک سحری

ای که به عشقت زنده منم

بر سر کویش کن گذری

گفتی از عشقت دم نزنم

گو بفغانم بفغانم بفغانم

من نتوانم نتوانم نتوانم