یک شاخه گل ۳۹۷

      
           
در این برنامه شرح حال علامه اقبال لاهوری را آمیخته با آهنگی در دستگاه ماهور از رکن الدین خان مختاری خواهید شنید ایرج با آوای خود و همکاری همایون خرم مجید نجاحی ناصر افتتاح غزلی از این شاعر گرانمایه را به سمع می رساند گوینده آذر پژوهش. 
           
آذر پژوهش (دکلمه) 
         
           
 

می شود پردهٔ چشمم پر کاهی گاهی

وادی عشق بسی دور و دراز است ولی

در طلب کوش و مده دامن امید زدست دولتی

دیده ام هر دو جهان را به نگاهی گاهی

طی شود جادهٔ صد ساله به آهی گاهی

هست که یابی سر راهی گاهی

 
           
        اقبال لاهوری (غزل)  
           
ابیاتی را که شنیدید از اقبال لاهوری است شاید قرن ها بگذرد تا شاعری همچون محمد اقبال در پاکستان و در زبان فارسی پدید آید و شاید تاریخ یک قوم دیگر نامی به درخشندگی نام اقبال به خود نبیند مسلمانان شبه قارهٔ هند و پاکستان حیات و استقلال سیاسی خود را به میزانی بس عظیم مدیون این شاعر و فیلسوف و متفکر بزرگ میباشند محمد اقبال در اصل از اهالی کشمیر است ولی وی در شهر سیلکوت در ایالت پنجاب قدم به عرصهٔ وجود گذاشت و تحصیلات خود را در سیلکوت و کالج دولتی لاهور ادامه داد و پس از آن به اروپا رفت و از دانشگاه هایدلبرگ به اخذ درجهٔ دکترا در فلسفه نائل شد وی در اروپا به معرفی فلسفهٔ عمیق و علی مقام شرق پرداخت و طی دو رسالهٔ تحول حکمت ماورای طبیعت در ایران و تجدید بنای فکر اسلامی فلسفهٔ شرق را با فلسفهٔ متفکران غربی مقایسه کرد اقبال پس از باز گشت به لاهور مدتی به تدریس فلسفه و وکالت دادگستری پرداخت و نیز چند دوره از طرف مردم پنجاب به نمایندگی در مجلس پنجاب انتخاب شد در این دوران بود که با استعمار و استثمار به مبارزه پرداخت و رهنمون آزادی هموطنان و همکیشان خود گردید اقبال این زمان در فضل و دانش به مرحله ای رسیده بود که وی را علامه خواندند و به راستی که این عنوان جامه ای بود بس مناسب برای شخصیتی همچون اقبال اقبال در بیان افکار فلسفی از کتاب آسمانی الهام می پذیرفت و ما حصل غوطه وری در دنیای اندیشه را در زلال شعر فارسی ارائه می داشت و بدین گونه بر گوهر های تابناک گنجینهٔ ادبیات کهنسال و زوال ناپذیر فارسی دُرهای دیگری افزود محمد اقبال در سال ۱۳۱۷ هجری در شهر لاهور دیده از جهان فرو بست وی خود می دانست که درگذشت او برای جامعهٔ بشری چه ضایعه ای خواهد بود از این رو به هنگام رهسپاری از جهان فانی به سرای باقی چنین متغنم بود.
           
 

سرود رفته باز آید که ناید

سر آمد روزگار این فقیری

نسیمی از حجاز آید که ناید

دگر دانای راز آید که ناید

 
           
        اقبال لاهوری (دو بیتی) 
 
           
ایرج (آواز)
         
           
 

می شود پردهٔ چشمم پر کاهی گاهی

وادی عشق بسی دور و دراز است ولی 

در طلب کوش و مده دامن امید زدست دولتی

دیده ام هر دو جهان را به نگاهی گاهی

طی شود جادهٔ صد ساله به آهی گاهی

هست که یابی سر راهی گاهی

 
           
        اقبال لاهوری (غزل)  
           
آذر پژوهش (دکلمه)          
           
 

می شود پردهٔ چشمم پر کاهی گاهی

وادی عشق بسی دور و دراز است ولی

در طلب کوش و مده دامن امید زدست دولتی

دیده ام هر دو جهان را به نگاهی گاهی

طی شود جادهٔ صد ساله به آهی گاهی

هست که یابی سر راهی گاهی

 
           
        اقبال لاهوری (غزل)  
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           

Back to programme page