یک شاخه گل ۴۰۲

ای دل چه كنم به او كه دلدار تو نیست

با او چه سخن ؟ تو خود گرفتار شدی 

از یار چه پرسم كه چرا یار تو نیست؟

ما را چه گنه كه او وفا دار تو نیست؟

گفتند خوش در گوش دل  گر عاشقی دیوانه شو

در عشق او گر صادقی باید بسوزی خویشتن

گر وصل او خواهی،زخود بیگانه شو بیگانه شو

در شعلۀ عشقش دلا پروانه شو پروانه شو

ساقیا خیز و بپیمای شراب تاكی

كی دلی می شود از چشم تو و زلف سیاه

تا از آن باده كنم چارۀ این غمناكی

شب بدین تیرگی و دزد بدان چالاكی

تعالی الله ز جور خوبرویان*

كشیدن خنجر مژگان كه بر خیز

مُژه عاشق كُش و لب عذر گویان

گشادن غنچۀ خندان كه مگریز

سینه از آتش دل  در غم جانانه بسوخت

تنم از واسطۀ دوری دلبر بگداخت 

سوزِ دل بین كه زبس آتشِ اشكم دلِ شمع

خرقۀ زهدِ مرا آبِ خرابات ببرد

ماجرا كم كن و بازآ كه مرا مَردُم چشم

آتشی بود درین خانه كه كاشانه بسوخت

جانم از آتشِ مهرِ رخِ جانانه بسوخت

دوش بر من زسرِ مهر چو پروانه بسوخت

خانۀ عقلِ مرا آتشِ میخانه بسوخت

خرقه از سر به در آورد و به شكرانه بسوخت

زمانه پندی آزاد وار داد مرا 

به روز نیك كسان گفت: غم مخور زنهار

زمانه را چو نكو بنگری همه پندست

بسا كسا كه به روز تو آرزو مندست

از چرخ ستیزه كار خواری تا كی

آتش به رواق نُه فلک باید زد

از دشمن و دوست شرمساری تا كی؟

ای شعلۀ آه پرده داری تا كی؟