یک شاخه گل ۴۰۸

در خرابات مغان نور خدا می بینم

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال

سوز دل اشك روان آه سحر ناله شب

كس ندیدست زمشك ختن و نافه چین

این عجب بین كه چه نوری زكجا می بینم

با كه گویم كه در این پرده چه ها می بینم

این همه از نظر لطف شما می بینم

آنچه من هر سحر از باد صبا می بینم

در خرابات مغان نور خدا می بینم

جلوه بر من مفروش ای مَلِك الحاج كه تو

این عجب بین كه چه نوری زكجا می بینم

خانه می بینی و من خانه خدا می بینم

بندگی بر درِ مردانِ خدا دینِ من است

تو تیاییست عجب خاكِ رهِ اهلِ نظر

مه شب خفته ام و چشمِ عنایت بیدار

خاكِ راهِ همه عالم شدن آیینِ من است

كه در او روشنیِ چشمِ جهان بین من است

خاصِ لطفش نگران بر سرِ بالینِ من است

نیم زلطف تو نومید اگر خطایی رفت

به روز مرگ شنیدم كه پیر كنعان گفت 

گنه زبنده و بخشایش از خداوند است

كه دوست دشمن جان است اگر چه فرزند است

به كدام دل توانم كه رخ تو باز بینم

لب تلخ جام خوشتر زدهان نوش خندی

من و كوی می فروشان كه ز التفات ساقی

به كدام در نهم سر كه بر آستان این در 

دل پاكپاز ما را به پریوشی چه حاجت

كه به دست غیر دستت به هزار ناز بینم

كه به كام دیگرانش پی بوسه باز بینم

لب بوسه خواه خود را زتو بی نیاز بینم

به صفای دل جهانی همه در نیاز بینم

كه به كام دیگرانش دل كار ساز بینم

گر نامه بی نامِ خوشت بوسد زبانِ خامه را

دلداده نام توام ، وز هر كه نامت بشنوم

آن رو سیاهی بس بود تا روزِ محشر نامه را

بر مژدۀ نامِ خوشت هم جان دهم هم جامه را

یار ما را به از این زار و حزین می خواهد

گردی از خاكِ سرِ كویِ تو بر خاست

به از این چیست كه ما را به از این می خواهد؟

مگر آسمان سرمه ی چشمی ز زمین می خواهد؟

ای عاشقان ای عاشقان من جان جانان یافتم 

ای عارفان ای عارفان ما مرتجی بشناختیم 

ای صادقان ای صادقان من نور ایمان یافتم

هر درد را درمان شدم هم نیز درمان یافتم

چشمی دارم چو لعل شیرین همه آب

جسمی دارم چو جان مجنون همه درد

بختی دارم چو چشم خسرو همه خواب

جانی دارم چو زلف لیلی همه تاب

از قول دوست ما به یكی مرحبا خوشیم

در بارگاه دوست اگر نیست راه ما

گر بگسلند خلق همه دوستی زما

با یك رسالت از دَمِ باد صبا خوشیم

در كلبه فقیر و سرای گدا خوشیم

رنجیده نیستیم كه ما با خدا خوشیم

تو اگر صاحب نوشی و اگر ضارب نیش

به چه عضو تو زنم بوسه؟ نداند چه كند

همه در خورد وصال تو و من از همه كم

به رهی می روم اما به هزاران امید

آخر این قوم چه خواهند ز جانهای فگار؟ 

دگران راست كه من بی خبرم با تو زخویش

به سر سفرۀ سلطان چو نشیند درویش

همه حیران جمال تو و من از همه بیش

قدمی می نهم اما به هزاران تشویش

آخر این جمع چه جویند ز جانهای پریش؟

در فغانم از دل دیر آشنای خویشتن

جز غم و دردی كه دارد دوستی ها با دلم 

من كیم ؟ دیوانه ای كز جان خریدار غمم

آن حبابم كز حیات خویش دل بر كنده ام

خو گرفتم همچو نی با ناله های خویشتن

یار دلسوزی ندیدم در سرای خویشتن

مرگ را راحت شمارد از برای خویشتن

زانكه خود بر آب می بینم بنای خویشتن

نظر افكنی به هر كس به منت نظر نباشد

به كجا بریم جانی كه زهجر تو نسوزد 

شده ام اسیر دردی كه از آن بتر نباشد

به چه خوش كنیم دل را غم تو اگر نباشد؟

زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد

شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب

آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت

گریۀ شام و سحر ، شکر که ضایع نگشت 

نرگس ساقی بخواند  آیت افسونگری

از سرِ پیمان گذشت بر سرِ پیمانه شد

 باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد

چهرۀ خندان شمع آفت پروانه شد

قطرۀ باران ما گهر یكدانه شد

حلقه اوراد ما  مجلس افسانه شد