یک شاخه گل ۴۱۱

گر باغبان نظر به گلستان كند ترا

گر صبحدم به دامن گلشن گذر كنی

ای كاش چهرۀ تو سحر بنگرد به چشم

دور فلك به چشم تو تعلیم سِحر داد

بر تخت گل نشاند و سلطان كند ترا

دست نسیم گل به سر افشان كند ترا

تا قبله گاه ماه درخشان كند ترا

تا چشم بند مردم دوران كند ترا

خزان به عاشق هجران كشیده می ماند

گل نچیدۀ آن روی ناز پرور بین

دلی تهی زتاثر درون سینۀ ما

از آن به پیر جفا دیده مانم از غم یار

گل فسرده به عشق رمیده می ماند

كه از صفا به گل صبح چیده می ماند

به آشیانۀ مرغ پریده می ماند

كه او به كودك عاشق ندیده می ماند

به غیر از آن كه بشد دین و دانش از دستم

اگر چه خرمن عمرم غم تو داد به باد

چو ذره گر چه حقیرم ببین به دولت عشق 

بیار باده كه عمریست تا من از سر اَمن

اگر زمَردُم هشیاری ای نصیحت گوی

بسوخت حافظ و آن یارِ دلنواز نگفت

بیا بگو كه زعشقت چه طَرف بر بستم

به خاك پای عزیزت كه عهد نشكستم

كه در هوای رخت چون به مِهر پیوستم

به كُنج عافیت از بَهرِ عیش ننشستم

سخن به خاك میفكن چرا كه من مستم

كه مرهمی بفرستم چو خاطرش خَستم

دل زهم صحبتیم دلگیر است

آنچنان منتظرم در ره شوق

عیش بی زلف تو در زنجیر است

كه اگر زود بیایی دیر است

تو عهد شكستۀ وفا داده به باد

اول تو چنان بُدی كه كس چون تو نبود 

مادر همه شیر بی وفایی به تو داد

آخر تو چنان شدی كه كس چون تو مباد

به ناله صبحدم آن بلبل خوش الحان گفت 

به گوش جان دل این نكته دوش پنهان گفت 

كسی كه سر زد از او راز عشق فرقی نیست

نظر به همت مشتاق كن كه در همه عمر

كه از جفای گل آن می كِشم كه نتوان گفت

غمیست عشق كه نتوان شنید و نتوان گفت

گرآشكار نگفت این حدیث و پنهان گفت

نگفت جز سخن عشق و هر چه گفت آن گفت

یارب به من از مهر صفایی بده او را

بیمار تو شد سینۀ مجروح من آخر

آگه زوفا نیست ، وفایی بده او را

از آن لب خوش بوسه دوایی بده او را

نیمه شب بود و غمی تازه نفس  

ریخت از پرتو لرزندۀ شمع  

شمع خاموش شد از تندی باد 

كس نپرسید كجا رفت و كه بود 

ره خوابم زدو ماندم بیدار

سایۀ شاخ گلی بر دیوار

اثر سایه به دیوار نماند

كه دمی چند در اینجا گذراند

گر نخل وفا بر ندهد چشم تری هست

چندین به پریشانی آن طره چه نازی

آن دل كه پریشان شود از نالۀ بلبل

آن دل كه پریشان شود از نالۀبلبل

گر نخل وفا بر ندهد چشم تری هست 

تا ریشه در آب است امید ثمری هست

در زلف تو از زلف تو آشفته تری هست

در دامنش آویز كه با او خبری هست

در دامنش آویز كه با او خبری هست

تا ریشه در آب است امید ثمری هست