یک شاخه گل ۴۲۰

ای مطربِ جان چو دف به دست آمد

چون چهره نمود آن بت زيبا

ذرات جهان به عشق آن خورشيد

اين پرده بزن كه يار مست آمد

ماه از سوی چرخ بت پرست آمد

رقصان ز عدم به سوی هست آمد

بی كسم و همنفس من تویی

در دل هر ذره بود سير تو

نيست در اين پرده بجز عشق كس

رو به كه آرم؟ كه كس من تویی

نيست در اين پرده كسی غير تو

اول و آخر  همه  عشق است و  بس

خاری كه زگلبن طرب رُست

با ديدهجان چو وا پس آيی 

بينی تو و ديگران نبينند

در هر ابری هزار خورشيد

گلزار به روی او شود شاد

در عالم آب و گل به ارشاد

هر سو نوری به رسم ميلاد

در هر ويران  بهشت آباد

چون چهره نمود آن بت زيبا

ذرات جهان به عشق آن خورشيد

ماه از سوی چرخ بت پرست آمد

رقصان ز عدم به سوی هست آمد

خبرت هست كه بی روي تو آرامم نيست

شب برانم كه مگر روز نخواهد بودن

به سراپای تو ای دوست كه از دوستيت

دوستت دارم  اگر لطف كنی ور نكنی

خبرت هست كه بی روی تو آرامم نيست

طاقت بار فراق اينهمه ايامم نيست؟

بامدادت كه ببينم طمع شامم نيست

خبر از  دشمن و  انديشه ز دشنامم نيست

به دو چشم تو كه چشم از تو به انعامم نيست

طاقت بار فراق اينهمه ايامم نيست؟

زرويت دستهگل مي توان كرد

دلم صد پاره شد هر پاره نالان 

 ززلفت شاخ سنبل می توان كر

كه از هر پاره بلبل می توان كرد