یک شاخه گل ۴۲۷

مگرنسیم سحربوی زلف یارمن است

به خواب درنرود چشم بخت من همه عمر

حقیقت آن که نَه درخورد اوست جان عزیز

نَه اختیارمن است این معاملت لکِن

درون خلوت ما غیر درنمی گنجد

ستمگرا دل سعدی بسوخت درطلبت

که راحت دل رنجوربی قرارمن است

گرش به خواب ببینم که درکنارمن است 

ولی درخورامکان و اقتدارمن است 

رضای دوست مقدم براختیارمن است

بروکه هرکه نَه یارمن است بارمن است

دلت نسوخت که مسکین امیدوارمن است 

سعدی (غزل)

روشنک (دکلمه)

مِی خواه و گُل افشان کن ازدهرچه می جویی

شمشاد خرامان کن آهنگ گلستان کن

تا غنچۀ خندانت دولت به که خواهد داد

چون شمع نکورویی دررهگذرباد است

این گفت سحرگه گُل بلبل تو چه می گویی

تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی

ای شاخ گُل رعنا ازبَهرکه می رویی

طرف هنری بربند ازشمع نکوخویی

حافظ (غزل)

قوامی (آواز)

توآن نه ای که دل ازصحبت تو برگیرند

وگربه خشم برانی طریق رفتن نیست

به تیغ اگربزنی بی دریغ و برگردی

هلاک نَفس به نزدیک طالبان مراد

وگرملول شوی صاحبی دگرگیرند 

کجا روند که یارازتو خوبترگیرند

چو روی بازکنی دوستی زسَرگیرند

اگرچه کاربزرگ است مختصرگیرند

سعدی (غزل)

قوامی (آواز)

مراچوآرزوی روی آن نگارآید

گُلی به دست من آید چو روی اوهیهات

چوعمرخوش نَفَسی گرگذرکنی برمن

مراچوآرزوی روی آن نگارآید

چوبلبلم هوس ناله های زارآید

هزارسال دگر گرچنین بهارآید

مراهمان نَفَس ازعمردرشمارآید

چوبلبلم هوس ناله های زارآید

سعدی (غزل)

قوامی (ترانه)

دلم جزمِهرمَه رویان طریقی برنمی گیرد

خدا را ای نصیحتگو حدیث ازمطرب ومِی گو

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را

زِهردرمی دهم پندش ولیکن درنمی گیرد 

که نقشی درخیال ما ازاین خوشترنمی گیرد

که کس آهوی وحشی را ازاین خوشترنمی گیرد

حافظ (غزل)

روشنک (دکلمه)

آن طرّه که هرجعدش صد نافۀ چین ارزد

هرمرغ به دستانی درگلشن شاه آمد

خوش بودی اگربودی بوئیش زخوش خوئی

بلبل به نواسازی حافظ به غزل گویی

حافظ (غزل)

روشنک (دکلمه)

صنما بیا صنما بیا که به عهد بسته وفا کنم

صنما به من نگهی بکن نگهی به خاک رهی بکن

سَروجان وتن، دل وعقل ودین همه درره تو فداکنم

نکنی همیشه گهی بکن که تو را همیشه دعا کنم

مظاهرمصفا (غزل)