یک شاخه گل ۴۲۹

كدام جلوه كه در سرو سر فراز تو نیست

مكن به خاك درش ای رقیب، عرض نیاز   

كدام فتنه كه در جلوه های ناز تو نیست؟

كه نازنین مرا حاجت نیاز تو نیست 

دلا به شام فراق از بلای حشر مپرس 

زسجده پیش رُخش منع ما مكن زاهد

كه روز كوته او چون شب دراز تو نیست

نیاز اهل محبت كم از نیاز تو نیست 

دل بی تو زعشق بی نیاز است

می آرد از آن سر جهان غم  

هجران تو آرزو گداز است

دست شب محنتم دراز است 

فریاد كه در دل تو فریاد 

خارم ز گلی به پاست كز وی 

تاثیر نمی كند فغان هم

گلچین محروم و باغبان هم 

آرام كی گیرد دل دیوانه من ؟   

در گرم های و هوی خود می ماند امشب    

در خلوت شبهای خاموشی كه دارم

سر می كشد چون شعله از جانم غم و درد

در ساغر اندوه من یاد تو جوشد 

ما را پری افسون غم ها می فریبد   

پندش مده بندش منه در خانه من

این مایه شور و شر مستانه من

جز غم نکوبد حلقه بر كاشانه من

زان خنده گرم تو در پیمانه من

وای از تو وای از ساغر رندانه من

پایان ندارد لاجرم افسانه من

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود  

دل كه از ناوك مژگان تو در خون می گشت 

عالم از شور و شَر عشق خبر هیچ نداشت   

عالم از شور و شَر عشق خبر هیچ نداشت  

من سرگشته هم از اهلِ سلامت بودم 

من سرگشته هم از اهلِ سلامت بودم 

به وفای تو كه بر تربت حافظ بگذر

تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود

باز مشتاق كمانخانه ابروی تو بود

فتنه انگیزِ جهان غمزه جادودیِ تو بود

فتنه انگیزِ جهان غمزه جادودیِ تو بود

دام راهم شكنِ طُره ی هندوی تو بود

دام راهم شكنِ طُره ی هندوی تو بود

كز جهان می شد و در آرزویِ رویِ تو بود

باز عشقی حلقه بر در می زند 

آهی از دامان لب پر می كشد 

باز دل در سینه ام پرمی زند

اشكی از مژگان تر سر می زند

شور عشقی كو كه رسوای جهان سازد مرا ؟ 

وادی پیموده را از سر گرفتن مشكل است

بی نیاز از نام و فارغ از نشان سازد مرا

چون زلیخا عشق می ترسم جوان سازد مرا

گر نمی خواهی غمینم ساختن شادم مکن 

چند گه نومید باید بود و گه امیدوار؟ 

ور نمی خواهی خرابم کردن آبادم مکن

یا فراموشم مکن ای دوست یا یادم مکن