یک شاخه گل ۴۳۳

اَبان شاه ماهست و اینم گواست 

دراین مه بزاد از بلند اختری

گرامی جهاندار بیداربخت

برازندۀ  رایت خسروی

که آن ماه ، ماه شهنشاه ماست

به ایران زمین ایزدان گوهری

خداوند تاج و خداوند تخت

دوم خسرو از دودۀ پهلوی

خدایش بدان خسروانی درخت

ولیعهد ایران ز مادر بزاد

به نام پدر خواند شاهنشهش

به ماه اَبان هم سرافراز شاه

کمربست وبرتخت زرین نشست

به شش روز شش تن زشهزادگان

برادرش با نازنین  دخترش 

یکایک به ماه اَبان زاده اند

یکی شاخه رویاند با فرّ و بخت

دراین ماه و خسرو بدوگشت شاد

فرودست خسرو نشستنگهش

به سَر برنهاد آن همایون کلاه

براورنگ شاهی به آیین نشست

غنودند  در مهد آزادگان

همان خواهران درخشان فرش

بدین مه فروغی دگر داده اند

فلک را این همه تمکین نباشد

بقای مُلک باد این خاندان را

چنین خسرو کجا یاشد به عالم ؟

خدایا دشمنش جایی بمیراد 

فروغ مِهر و مه چندین نباشد

که تا باشد خَلل در دین نباشد

وگر باشد چنین شیرین نباشد

که هیچش دوست بربالین نباشد

در بهشت گشودند بر جهان ناگاه

شهنشهی که زمین از فروغ طلعت او

خدای عمر درازت دهاد چندانی

دوام دولت و آرام مملکت خواهی

کمربه طاعت وانصاف وعدل وعفوببند

دعای زنده دلانت رفیق باد و قرین

خدا به چشم عنایت به خَلق کرد نگاه

منورست چنان کاسمان به طلعت ماه

که دست جورزمان اززمین کُنی کوتاه

ثبوت راحت و امن ومزید رفعت وجاه

چودست رحمت حق برسرت نهاد کلاه

خدای عالمیانت نصیر باد و پناه

وقتی دل سودایی می رفت به بستان ها

گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گُل

ای مِهرتو در* دل ها وی ذکرتو برلب ها 

تا عهد تو دربستم عهد همه بشکستم

بی خویشتنم کردی بوی گُل و ریحان ها

تا یاد تو افتادم از یاد برفت آن ها

وی شورتو درسَرها وی سِرّتودرجان ها

بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان ها

فلک را این همه تمکین نباشد 

بقای مُلک باد این خاندان را

چنین خسرو کجا یاشد به عالم ؟

فروغ مِهر و مه چندین نباشد

که تا باشد خَلل در دین نباشد

وگر باشد چنین شیرین نباشد

که هیچش دوست بربالین نباشد