یک شاخه گل ۴۳۹

تواند باغبانت باغ را بیهوده در بندد  

دل ما را به هم راهی است پنهانی كه می آیم 

دلم با نور مه می آید و باد سحر گاهی 

گل من جهد كن تا بلبلت را بیشتر خواهی

ولی نتواند ای گل بلبلت را بال و پر بندد

به كویت از رهی دیگر اگر راهی دگر بندد

اگر در بر رخ نور مه و باد سحر بندد

در گلزار را هر چند بر ما بیشتر بندد

رقیبا رو دعایی كن كه عشق از ما زوال آید 

بسی تلخ است بی نوش لبانت زندگی كردن 

شكیبایی دگر صورت نبندد اهل معنی را 

كه نبود در جهان دستی كه دست عشق بر بندد

مگر عاشق دل دیوانه در صبر و ظفر بندد

همان بهتر كز اول بیدل از خوبان نظر بندد

بیا كه نوبت صلحست و دوستی و عنایت 

ملامت من مسكین كسی كند كه نداند

كمال حسن وجودت به وصف راست نیاید

ملامت من مسكین كسی كند كه نداند  

كمال حسن وجودت به وصف راست نیاید 

مرا سخن به نهایت رسید و فكر به پایان       

مرا سخن به نهایت رسید و فكر به پایان       

به شرط آنكه نگوییم از آنچه رفت حكایت

كه عشق تا به چه حدست و حسن تا به چه غایت

مگر هم آینه گوید چنانكه هست حكایت

كه عشق تا به چه حدست و حسن تا به چه غایت

مگر هم آینه گوید چنانكه هست حكایت 

هنوز وصف جمالت نمی رسد به نهایت

هنوز وصف جمالت نمی رسد به نهایت

چون درخت فروردین پر شكوفه شد جانم

ای نسیم جان پرور امشب از برم بگذر

لاله وار خورشیدی در دلم شكوفا شد

دامنی زگل دارم بر چه كس بیفشانم؟

ورنه این چنین پر گل تا سحر نمی مانم

صد بهار گرمی زا سر زد از زمستانم

بوی یاسمن دارد خوابگاه آغوشم

شعر همچو عودم را آتش دلم سوزد

رنگ نسترن دارد شانه های عریانم

موج عطر از آن رقصد در دلِ شبستانم