یک شاخه گل ۴۴۱

دانی كه كدامین شب و روز است كه عاشق

شامی كه شمال آورد از دوست نسیمی

خشنود دلی دارد و خوشبوی مشامی؟

صبحی كه صبا آورد از یار پیامی

تا كه من معتكف گوشه میخانه شدم 

دوش در کوی خرابات به صد شور و نشاط  

تا که افسونگر چشمان تو افسونم کرد 

بهر آراستن زلف پریشان تو دوش

همدم جام می و ساغرو پیمانه شدم

می زده رقص کنان وارد میخانه شدم

به سر کوی تو از عشق تو افسانه شدم

چین شدم حلقه شدم ابر شدم شانه شدم

آن شب كه نگه بر نگهش دوخته بودم

در چشم سیه داشت نهان برق نگاهی 

از دیده وی راز دل آموخته بودم

كز گرمی آن تا سحر افروخته بودم

گر به چشم دل جانا جلوه های ما بینی

راز آسمانها را در نگاه ما خوانی

در حریم اهل دل جلوه خدا بینی

نور صبحگاهی را بر جبین ما بینی

ما را گلی از روی تو چیدن نگذارند

صد شربت شیرین زلبت خسته دلان را 

دل شد زتو صد پاره و فریاد كه این قوم 

مگریز كمال از سر زلفش كه درین دام 

چیدن چه خیال است كه دیدن نگذارند

نزدیك لب آرند و  چشیدن نگذارند

نعره زدن و جامه دریدن نگذارند

مرغی كه در افتاد پریدن نگذارند

رفتی كه به روی من نگاهی نكنی  

گفتی كه مگر به اشتباهت بینم 

شادم به نگاه، گاه گاهی نكنی

ای وای به من گر اشتباهی نكنی