یک شاخه گل ۴۴۳

یك سر مو در همه اعضای من

عاریتی بیش نبود ای دریغ 

در غم فردایم و غافل كه كُشت 

چند خورم سنگ حوادث كه نیست

نیست به فرمان من ای وای من

عقل من و هوش من و رای من

امشبم اندیشۀ فردای من

مشت گِلی بیش سرا پای من

چون زلف توام جانا در عین پریشانی

ای شاهد افلاكی ، در مستی و در پاكی

از آتش سودایت ، دارم من و دارد دل

ای چشم رهی سویت  كو چشم رهی جویت ؟

چون باد سحر گاهم در بی سر و سامانی

من چشم ترا مانم ، تو اشك مرا مانی

داغی كه نمی بینی ، دردی كه نمی دانی

روی از من سرگردان شاید كه نگردانی

چیست این آتش سوزنده كه در جان من است؟

از دل ای آفت جان صبر توقع داری ؟

آمد و رفت و دلم برد و كنون حاصل وصل

اندر این باغ بسی بلبل مست است عماد 

چیست این درد جگر سوز كه درمان من است؟

مگر این كافر دیوانه به فرمان من است؟

اشك گرمی است كه بنشسته به دامان من است

داستانی است كه او عاشق دستان من است

من مست و تو دیوانه ما را كه بَرَد خانه 

جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی

تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می

صد بار ترا گفتم كم زن دو سه پیمانه

جان را چه خوشی باشد بی صحبت جانانه

زین وقف به هشیاران مسپار یكی دانه