یک شاخه گل ۴۴۷

      
           
فیروزه امیر معز(دکلمه)          
         
 

فلك جز عشق محرابی ندارد 

غلام عشق شو كاندیشه این است  

طبایع جز كشش كاری ندانند

جهان بی خاك عشق آبی ندارد

همه صاحبدلان را پیشه این است

حكیمان این كشش را عشق خوانند

 
           
        نظامی گنجه ای (مثنوی)  
           
فیروزه امیر معز(دکلمه)          
           
 

قطع نظر زدشمن ما كرد چشم دوست

بر ما نظر فكند و زبیگانه بر گرفت

جمعی بكشت و جمع دگر زنده كرد باز

قابل نبود خون من از بهر ریختن  

دوشینه داد وعدۀ یك بوسه ام به ناز 

هر تن كه سر كشید زفرمان شهریار

دردی كه داشتیم دوا كرد چشم دوست

دیدی چه التفات بجا كرد چشم دوست؟

این گردش از برای خدا كرد چشم دوست

بنگر به یك نظاره چه ها كرد چشم دوست

وقت سحر به وعده وفا كرد چشم دوست

او را نشان تیر بلا كرد چشم دوست

 
           
        فروغی بسطامی (غزل)  
           
فیروزه امیر معز(دکلمه)          
           
 

نور رخ تو قمر ندارد

بی بهره زدولت غم تو

آن كس كه چو من به روی خوبت  

دلدادۀ صورتِ تو ای دوست

جانادل تو  چو روزگار است

در سنگ اثر كند فغانم 

مگذار به دیگران كسی را

ذوق لب تو شكر ندارد

از محنت ما خبر ندارد

دل می ندهد ، مگر ندارد

جان را زتو دوست تر ندارد

كانرا كه فكند بر ندارد

وندر دل تو اثر ندارد

كو جز تو كسی دگر ندارد

 
           
        سیف فرغانی(غزل)  
           
شجریان(آواز)          
           
 

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

شهری اندر طلبت سوختۀ  آتش عشق

گاهگاهی بگذر بر صف دلسوختگان

هر خم از زلف پریشان تو زندان دلیست

زین امیران ملاحت كه تو بینی بر خلق

بندگان را نه گزیرست زحُكمت نه گریز

سروران در ره سودای تو خاك قدمند

خلقی اندر هوست غرقۀ دریای غمند

تا ثناییت بگویند و دعایی بدمند

تا نگویی كه اسیران كمند تو كمند

به شكایت نتوان رفت كه ایشان حكمند

چه كنند؟ ار بكشی ور بنوازی خدمند

 
   

جور دشمن چه كند گر نكشد طالب دوست؟

گنج و مارو گل و خار و غم و شادی به همند

   
 

غم دل با تو نگویم كه تو در راحت نفس

سعدیا عاشق صادق زبلا نگریزد

سعدیا عاشق صادق زبلا نگریزد

نشناسی كه جگر سوختگان در المند

كه ضعیفان غمت باركشان ستمند؟

سست عهدان ارادت زملامت برمند

 
           
        سعدی(غزل)  
           
فیروزه امیر معز(دکلمه)          
           
 

یار اگر جلوه كند دادن جان این همه نیست

نكته ای هست در این پرده كه عاشق داند

خود مگر روز جزا رخ بنمایی ور نه

كوهکن تا به دل اندیشۀ شیرین دارد

از دو بینی بگذر تا به حقیقت بینی 

جام می نوش به یاد شه فرخنده شعار

عشق اگر خیمه زند ملك جهان این همه نیست

ور نه چشم و لب و رخسارو دهان اینهمه نیست

جلوۀ حور و تماشای جنان اینهمه نیست

گر به مژگان بکَند كوه گران اینهمه نیست

كه میان حرم و دیر مغان اینهمه نیست

كه مدار فلك و دور زمان اینهمه نیست

 
           
        فروغی بسطامی(غزل)  
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           
           

 

Back to programme page