یک شاخه گل ۴۵۳

زند هر شب خیالت راه خوابم   

اگر جویی دلم ای مه شتابی 

گرم خواهی به یاری دست گیری  

زند تا در دلِ افسرده آتش  

فریبد آرزویت چون سرابم

كه آمد بر لب بام آفتابم

بگیر اكنون كه بگذشت از سر آبم

بیا ساقی شرابم ده ، شرابم

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا   

ابر باران و من و یار ستاده به وداع  

چون كنم دل به چنین روز زدلدار جدا؟

من جدا گریه کنان ، ابر جدا ، یار جدا

سبزه نو خیز و هوا خرم و بستان سر سبز   

نعمت دیده نخواهم كه بماند پس از این 

حُسن تو دیر نماند چو زخسرو رفتی   

زاغ با روی سیه مانده زگلزار جدا

ماند چون دیده از آن نعمت دیدار جدا

گل بسی دیر نماند چو شد از خار جدا

ای گل تازه كه بویی ز وفا نیست ترا    

رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست ترا  

ما اسیرِ غم و اصلا غمِ ما نیست ترا   

خبر از سر زنش خار جفا نیست ترا

التفاتی به اسیران بلا نیست ترا

با اسیرانِ بلا رحم چرا نیست ترا؟

فارغ از عاشق غمناك نمی باید بود   

شب به كاشانۀ اغیار نمی باید بود    

همه جا با همه كس یار نمی باید بود    

تشنۀ خون من زار نمی باید بود 

جان من این همه بی باك نمی باید بود

غیر را شمعِ شب تار نمی باید بود

یارِ اغیار دلازار نمی باید بود

تا به این مرتبه خونخوار نمی باید بود

دیگری جز تو مرا این همه آزار نكرد 

آنچه كردی تو به من هیچ ستمكار نكرد 

این ستم ها دگری با من بیمار نكرد       

جز تو كس در نظر خلق مرا خوار نكرد

هیچ سنگیندل بیدادگر این كار نكرد

دگری این همه آزارِ منِ زار نكرد