گلهای تازه ۷

گوینده: فخری نیکزاد

بهار آمد گل و نسرین نیاورد

نسیمی بوی فروردین نیاورد

پرستو آمد و از گل خبر نیست

چرا گل با پرستو همسفر نیست

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

آواز: شهیدی

بهار آمد گل و نسرین نیاورد

نسیمی بوی فروردین نیاورد

پرستو آمد و از گل خبر نیست

چرا گل با پرستو همسفر نیست

چه افتاد این گلستان را چه افتاد

که آیین بهاران رفتش از یاد

چه درد است چه درد است این چه درد است

که در گلزار ما این فتنه کرده است

چرا در هر نسیمی بوی خون است

چرا زلف بنفشه سرنگون است

چرا سر بُرده نرگس در گریبان

چرا بنشسته قُمری چون غریبان

چرا پروانه گُل را پَر شکسته است

چرا هر گوشه گرَدِ غم نشسته است چرا

چرا خورشید فروردین فرو خفت

بهار آمد گُلِ نوروز نشکفت

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

گوینده: فخری نیکزاد

بهارا تلخ منشین خیز و پیش آی

گره واکن ز ابرو چهره بگشای

بهارا خیز و زان ابر سبُک‌رو

بزن آبی به روی سبزۀ نو

سر و رویی به سرو و یاسمن بخش

نوایی نو به مرغان چمن بخش

برآر از آستین، دستِ گل‌افشان

گلی بر دامن این سبزه بنشان

گریبان چاک شد از ناشکیبان

برون آر گُل از چاک گریبان

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

تصنیف: شهیدی

بهارا تلخ منشین خیز و پیش آی

گره واکن ز ابرو چهره بگشای

بهارا خیز و زان ابر سبُک رو

بزن آبی به روی سبزۀ نو

سر و رویی به سرو و یاسمن بخش

نوایی نو به مرغان چمن بخش

برآر از آستین دستِ گل‌افشان

گُلی بر دامن این سبزه بنشان

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)

آواز: شهیدی

بهارا بنگر این خاک بلاخیز

که شد هر خاربُن چون دشنه خونریز

بهارا زنده مانی زندگی بخش

(به فروردین ما فرخندگی بخش)2

بهارا بنگر این دشتِ مشوّش

که می‌بارد بر آن بارانِ آتش

هنوز اینجا جوانی دلنشین است

هنوز اینجا نفس‌ها آتشین است

بهارا باش کاین خونِ گل‌آلود

برآرد سرخ کوه چون آتش از دود

بهارا شاد بنشین شاد بخرام

بده کام گُل و بستان زگُل کام

اگر خود عمر باشد سر برآریم

دل و جان در هوای هم گماریم

دگر بارت چون بینم شاد بینم

سَرت سبز و دلت آباد بینم

(به نوروزِ دگر هنگام دیدار

به آیینِ دگر آیین پدید آر

هوشنگ ابتهاج (مثنوی)