حسین یاحقی

حسین یاحقی (۱۲۸۰-۱۳۲۷ ش) وی نوازندۀ ویولون و آهنگساز بود. او در خانواده‌ای سرشار از استعدادهای درخشان موسیقی (که اکثراً غیرحرفه‌ای، ولی ماهر بودند) در شانزده‌سالگی در تهران، به عنوان بهترین شاگرد حسین‌خان اسماعیل‌زاده (وف ۱۳۲۰  ش) بزرگترین استاد كمانچه‌نواز دورۀ قاجاریه، مشهور شد. ساز اصلی حسین یاحقی كمانچه بود و در اوایل قرن چهاردهم هجری، كمانچه در موسیقی ایرانی جای خود را به ویولون داد. او از ۱۳۱۹ش با رادیو به طور وسیع و در سال‌های ۱۳۲۰ ـ ۱۳۳۴ ش در حد اندکی با برنامۀ گل‌ها همكاری داشت. آثاری از آهنگسازی او در برنامه‌های گل‌ها برای اركستر تنظیم و اجرا شده كه نمونه‌هایی از زیباترین نوع آهنگسازی كلاسیك ایرانی را نشان می‌دهد. اگرچه حسین یاحقی در كنار ابوالحسن صبا از بزرگترین استادان ویولون‌نوازی در عصر خود بود، ولی از هنر تكنوازی او اثر قابلی در برنامه‌های گل‌های جایدان شمارۀ ۹۶ و رنگارنگ شمارۀ ۱۷۴ ،۱۷۵، ۱۷۶، ۱۳۶۲، ۱۳۶۹ ضبط شد. به نظر می‌رسد كه او ترجیح داده شاگرد با استعداد و خواهرزاده‌اش پرویز صدیقی پارسی (یاحقی) به جای او اجرا كند. از سال‌های ۱۳۳۶-۱۳۳۷ ش كه به توصیۀ روح‌الله خالقی، كمانچه را برای نواختن دوباره، برداشت. مجموعۀ نایاب تكنوازی‌های خصوصی‌اش و نیز ردیف‌هایش با گذشت چهل سال زمان مرگش هنوز غیرقابل دسترس مانده‌اند و این در حالی است كه سلیقۀ هنری او، در شكل‌دادن به فرهنگ تكنوازی ویولون در گل‌ها (نمونه تأثیر پذیرفته از او علی تجویدی) غیرقابل انكار است. از شاگردانش، درویش رضا منظمی و شجاع‌الدین لشگرلو، شهرت یافته‌اند و آهنگ‌هایی از او درشانزده برنامۀ گل‌ها ضبط شد و مجموعه‌های پراکندۀ وی نت‌نویسی شده است.