پارسا تویسرکانی

پارسا تویسرکانی، عبدالرحمان، فرزند شیخ محمدرحیم تویسرکانی (۱۲۸۸- ۱۳۶۹ ش) نویسنده، مصحح و شاعر متخلص به «پارسا» که در تویسرکان به دنیا آمد. پدرش متخلص به «مجنون» از شاعران و ادیبان نامور بود. پارسا علوم ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش و مازندران و تهران به پایان رساند. از آن پس چندی آموزگار و مدتی رییس تحقیق امنیۀ (ژاندارمری) غرب بوده، سپس به شرکت بیمۀ ایران منتقل شد. از ۱۳۱۵- ۱۳۱۹ ش منشی و نایب رییس «انجمن ادبی» و عضو دایمی و عضو «هیأت مدیرۀ فرهنگستان ایران» بود. پارسا شاعری اجتماعی و غزلسرا بود. حافظه‌ای قوی داشت، محفوظات ادبی و تاریخی‌اش خوب بود، مردی سلیم، بردبار و سازگار که در دوستی از خود صداقت نشان می‌داد. پارسا شاعری را از دوران جوانی آغاز کرد، غزل را نیکو می‌سرود و در ساختن قطعه و رباعی توانایی داشت. آثارش در نشریات و روزنامه‌ها چاپ می‌شد. از آثارش می‌توان تصحیح و چاپ دیوان شاهزاده افسر سبزواری؛ تصحیح و چاپ دیوان رضی‌الدین آرتیمانی؛ تصحیح دیوان عنصری؛ تاریخ تویسرکان؛ تحریر هزار صفحه فهرست کتابخانۀ مدرسۀ سپهسالار تهران؛ تصحیح و چاپ قیصرنامۀ ادیب پیشاوری و هم‌چنین چاپ مقالات متعددی در نشریات ادبی را نام برد. یکی از کارهای مهم و قابل توجه پارسا به نظم درآوردن حکایات آموزنده و مثل‌های اقوام مختلف دنیاست که قسمتی از ‌آنها در دورۀ شش سالۀ مجلۀ گوهر به چاپ رسیده است. دیوان اشعارش حدود ۱۰۰۰۰ بیت است که تاکنون به چاپ نرسیده است.

اثرآفرینان (۲ /۱۱۴-۱۱۵)؛ سخنوران نامی معاصر (۲ /۷۰۸- ۷۱۳).