عبدالعلی وزیری

عبدالعلی وزیری، (۱۲۹۲-۱۳۷۸ ش) وی خوانندۀ آواز و تصنیف‌های كلاسیك و از اولین خوانندگان برنامۀ گل‌ها (در دورۀ گل‌های جاویدان) و نوازندۀ آماتور تار بود. آموزش موسیقی را نزد پسر عمویش، علینقی وزیری گرفت كه یكی از بزرگترین استادان موسیقی کلاسیک و بنیانگذار موسیقی مُدرن ایرانی در قرن بیستم به شمار می‌آید. او اولین خوانندۀ ایرانی است كه تكنیك‌هایی متفاوت از تكنیك‌های همیشگی خوانندگان سنتی ایرانی را فرا گرفت و در برنامه‌های اركستر مدرسۀ عالی موسیقی، به سرپرستی علینقی وزیری، اجرا شده‌اند. شهرت او از حدود ۱۳۱۹ ش فرا رفت و با اجرای برنامه‌هایی در انجمن موسیقی ملی (به سرپرستی روح‌الله خالقی) به اوج رسید. این شهرت از سال‌های ۱۳۳۶-۱۳۳۷ ش رو به افول گذاشت و بعد از آن، عبدالعلی وزیری خواننده‌ای فراموش شده بود. علت این بداقبالی، كناره‌گیری او از فعالیت در اجتماع و از افسردگیِ روحی‌اش  بود. عبدالعلی وزیری از اولین خوانندگان برنامۀ گل‌های جاویدان بود و با ساز احمد عبادی، رضا ورزنده و ویولون مهدی خالدی برنامه‌های متعددی اجرا كرده است. در جشن رادیویی برنامۀ گل‌ها از زحمت‌ها و تلاش‌های او قدردانی شد. با این حال، از صدای او آثار زیادی باقی نمانده است، آثاری كه قطعات اركستری و تصنیف‌های آنها، گاه بسیار به یادماندنی هستند. از بهترین خوانده‌های او باید به «بشنو از نی» (آهنگ از علینقی وزیری، شعر مولوی و اجرای ارکستر بزرگ) اشاره کرد. از او آلبوم مستقلی تاکنون منتشر نشده است.