سالک یزدی

سالک یزدی، سالک‌الدین محمد بن نجم‌الدین محمد بن اسحاق بن موفق (تو ۸۴۷ ق) صوفی و شاعری که متخلص به «سالک» بود. از آثارش می‌توان کنزالسالکین مشتمل بر اجازات بسیاری از علما و دیوان اشعار را نام برد.

اثرآفرینان (۳/ ۱۹۴).

سالک یزدی، ملاسالک یزدی (قرن یازدهم هجری) شاعری که در شیراز به دنیا آمد و در همان شهر مدتی به امر شانه‌زنی مشغول بود، سپس به اصفهان و از آنجا به هند رفت و در گلکنده دکن به خدمت عبدالله بن قطب شاه درآمد و بعد از آن به شاه‌جهان‌آباد رفت و مورد توجه همشهری خود دانشمندخان واقع شد. این دانشمندخان یعنی ملاشفیعای یزدی از عالمان عهد خود در ایران بود و در عهد شاه‌جهان به هند رفته و از سال ۱۰۶۰ ق به درگاه آن پادشاه رفته و مورد توجه او قرار گرفت و در سال ۱۰۶۵ ق خطاب دانشمندخان یافته بود و سپس در عهد پادشاهی اورنگ زیب به مرتبۀ بخشیگری و منصب پنج هزاری رسید. وفاتش در ۱۰۸۱ ق اتفاق افتاد. دانشمندخان ملاسالک را در پایان سال سی‌ام پادشاهی شاه‌جهان به خدمت او معرفی کرد و در آن هنگام در سلک ملازمان پادشاه درآمد و در شاه‌جهان‌آباد ساکن بود تا چشم از جهان فرو بست. از دیوان وی اثری نیست، اما در تذکره‌ها و در برخی جنگ‌ها اشعاری از او باقی مانده است. وی شاگرد حکیم رکنای مسیح کاشانی بود. از آثارش می‌توان دیوان شعر  و مثنوی خسرو و شیرین را نام برد.

اثرآفرینان (۳/ ۱۹۴)؛ تاریخ ادبیات در ایران (۵/ ۱۲۰۹- ۱۲۱۱)؛ فرهنگ سخنوران (۴۳۱).